... i uchroń od ZŁEGO

Villka · Wysłany: Śro 19:23, 31 Mar 2010 Temat postu: ... i uchroń od ZŁEGO

Nie do końca byłam pewna jak zatytułować temat, bo... bo to właśnie imienia ni ma (jak wynika z moich badań dotychczasowych).

Nie wiem jak temat ugryźć, żeby wyszło dobrze...
Więc może tak: był okres życia Villkowego taki, że wszędzie tylko janiouki, janiouki i janiouki chciała, widziała i promowa. Później jej temat spowszedniał, a wsze lektury i insze zbiory trafiły na półkę/ do teczki (a wszystkie rzeźby odpowiednio - jeżeli były kiczowate: do kosza, jeżeli były ładne do pudła, jeżeli były bardzo ładne i miałam do nich sentyment: zostawały za gablotką, żeby kurzu nie przyciągały).

Temat jakoś specjalnie mnie nie ruszał ostatnio, aż do... do czasu tłumaczenia Mikkowego Razz

"Requiem dla Diabła".

Ponownie przekopałam się przez zbiory i...

Myślę, że to ciekawy temat do dyskusji na forum i wykazania się:
przeciwnik/wróg Boga - tak go najlepiej nazywać, bo to dokładnie oznacza "Szatan".

Porozmawiamy o tym jak go przedstawiano w literaturze i sztuce.
Czym się różniła wizja Złego zależnie od kultury i czasu.
W jakich działach się pojawiał?
Skąd go znacie? Czy tylko z Biblii?
Jaki wizerunek Złego same trzymacie w głowach, w sercach i czy jest on zgodny z Waszym sumieniem?
Czy jakiś rodzaj mitów na jego temat Was drażni?
Jaki jest naprawdę?

Wiem, ze temat może oklepany: bo są takie tematy maturalne, "Motyw Szatana na przestrzeni epok". Jednak pomyślcie - to, co się nam serwuje w szkołach to doprawdy okrojony do maksimum wątek czegoś, co tworzono przez wieki, w rożnych, różnych! rejonach świata. Co inspirowało, fascynowało i nigdy nie zostało do końca wyczerpane! (jak Legendy Arturiańskie Wink

)

Szatan, Samael, Lucyfer - często jedna osoba stojąca za tymi imionami.
Kto to taki?

W miarę możliwości - wklejajmy fragmenty z opisami, żeby poprzeć swoje wypowiedzi.

Villka · Wysłany: Śro 20:44, 31 Mar 2010 Temat postu:

Zacznę poezją...

Idealnym kontekstem do „Lucyfera” Tadeusza Micińskiego jest szatan ukazany w utworze Leopolda Staffa „Deszcz jesienny”. Obaj bohaterowie są do siebie niezwykle podobni. Są zmęczeni życiem, niesieniem ciągłego zła, zaszczepianiem w ludziach smutku, trwogi. Obaj czują, jak doskwiera im ból istnienia. Jednocześnie trzeba powiedzieć, że diabeł Micińskiego jest zamknięty w swoistym kręgu, nie może uciec przed losem, tkwi w pewnych ramach i nie ma perspektyw na uwolnienie się. W nim samym toczy się bez końca wewnętrzna walka. Z kolei szatan w wierszu Staffa jest ukazany jako istota czująca i żałująca swoich czynów.

Tadeusz Miciński
Lucifer

Jam ciemny jest wśród wichrów płomień boży,
lecący z jękiem w dal -- jak głuchy dzwon północy --
ja w mrokach gór zapalam czerwień zorzy
iskrą mych bólów, gwiazdą mej bezmocy.

Ja komet król -- a duch się we mnie wichrzy
jak pył pustyni w zwiewną piramidę --
ja piorun burz -- a od grobowca cichszy
mogił swych kryję trupiość i ochydę.

Ja -- otchłań tęcz -- a płakałbym nad sobą
jak zimny wiatr na zwiędłych stawu trzcinach --
jam błysk wulkanów -- a w błotnych nizinach
idę, jak pogrzeb, z nudą i żałobą.

Na harfach morze gra -- kłębi się rajów pożoga --
i słońce -- mój wróg słońce! wzchodzi wielbiąc Boga.

Leopold Staff
DESZCZ JESIENNY

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Wieczornych snów mary powiewne, dziewicze
Na próżno czekały na słońca oblicze...
W dal poszły przez chmurną pustynię piaszczystą,
W dal ciemną, bezkresną, w dal szarą i mglistą...
Odziane w łachmany szat czarnej żałoby
Szukają ustronia na ciche swe groby,
A smutek cień kładzie na licu ich miodem...
Powolnym i długim wśród dżdżu korowodem
W dal idą na smutek i życie tułacze,
A z oczu im lecą łzy... Rozpacz tak płacze...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Ktoś dziś mnie opuścił w ten chmurny dzień słotny...
Kto? Nie wiem... Ktoś odszedł i jestem samotny...
Ktoś umarł... Kto? Próżno w pamięci swej grzebię...
Ktoś drogi... wszak byłem na jakimś pogrzebie...
Tak... Szczęście przyjść chciało, lecz mroków się zlękło.
Ktoś chciał mnie ukochać, lecz serce mu pękło,
Gdy poznał, że we mnie skrę roztlić chce próżno...
Zmarł nędzarz, nim ludzie go wsparli jałmużną...
Gdzieś pożar spopielił zagrodę wieśniaczą...
Spaliły się dzieci... Jak ludzie w krąg płaczą...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Przez ogród mój szatan szedł smutny śmiertelnie
I zmienił go w straszną, okropną pustelnię...
Z ponurym, na piersi zwieszonym szedł czołem
I kwiaty kwitnące przysypał popiołem,
Trawniki zarzucił bryłami kamienia
I posiał szał trwogi i śmierć przerażenia...
Aż, strwożon swym dziełem, brzemieniem ołowiu
Położył się na tym kamiennym pustkowiu,
By w piersi łkające przytłumić rozpacze,
I smutków potwornych płomienne łzy płacze...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Ten szatan... Lucyfer wydaje mi się bardzo... ludzki...

Wiadomości z cioci Wikipedii o Lucyferze:

Villka · Wysłany: Śro 22:47, 31 Mar 2010 Temat postu:

Lucifer Angel Sanctuary

Lucyfer to znowu postać tragiczna... i jedyna postać w AS, która została poprowadzona do końca WŁAŚCIWIE (czytając 20 tom, po tyyyylu intrygach i problemach spodziewałam się zadziwiającego finału, a tu takie „phi”... generalnie po ostatnim tomie ocena mangi spadła na mojej liście baaaaaardzo nisko, ratował ją tylko Lucyfer... jeżeli lubicie happy ending: proszę bardzo... tylko, ciekawe czy to jest ten typ zakończenia, które Was chwyci. Ja się zawiodłam strasznie i chętnie na ten temat podyskutuję xP).

Samo to, że piszę o Lucyferze w Angel Sanctuuary jest SPOILERem gigantycznym, więc jeżeli to czytasz miej na uwadze, że zdradzę Ci istotne dla fabuły treści! Nie będę nic „bielić”, bo bym musiała całego posta zabielić. Przepraszam z góry i uprzedzam.

Historię bardziej chronologicznie przedstawię (sieję spoilerem, więc uwaga!)

Pewnego, cudownego dnia, w którym Lucyfer został wyniesiony na pozycję Porannej Gwiazdy, Bóg powiedział mu, że narodził się on tylko w jednym celu- alby stać się Księciem Ciemności i rządzić złem i demonami.
Słysząc to Lucyfera ogarnęła wściekłość. Zapragnął zrobić coś, co zaboli i zezłości Boga. Postanowił, że zgwałci i zabije Alexiel, jedną z boskich bliźniąt (wokół tej postaci jest budowana cała oś fabularna), ulubienicę Boga. Jednak okazało się, że plany się rypnęły - Lucyfer źle to sobie wszystko w głowie poukładał, bo Bój za rzeczoną anielicą nie bardzo przepadał, wolała jej braciszka (nie pytajcie... Japończycy, to się rozumnie samo przez się). Jakby nie było jego plany pohańbienia i zamordowania anielicy były Bogu na rękę (a to szuja podstępna!), a plany nieświadomego, wkurzonego Lucka rozwiązywały niewygodna kwestię Boskiej zadumy „jak tu się jej pozbyć, żeby pozostali rebelii mi nie urządzili?” i wygładzały na Wszechmocnym obliczu jedną zmarszczkę.
Lucyfer poszedł, zwarty i gotowy i oczywiście musiał się w panience zakochać, a jak!

A później wojna była, ciało mu zabili, duszę uczynili nieśmiertelną, a Alexiel ciało odebrali i zesłali Bożą Karę nawet (To mi się podobało! Bardzo w konwencji Starego Testamentu – odradzaj się razy wiele, a los będzie cię za każdym razem zabijał inaczej, bardziej bestialsko, rozwijając pojęcie „finezji” do granic możliwości). Później łaził za wszystkimi wcieleniami swojej ukochanej, jako miecz (tego jeszcze przedtem nie było – Szatan staje się mieczem! Obnosił się z umiejętnością wprawiania w szaleństwo posiadaczy, którzy kończyli haniebną śmiercią, nim zdążyli nim zawładnąć. Alexiel się udało i dlatego Lucek się nią zauroczył.).

Za którymś razem, przez głupi zbieg okoliczności wlazł w ciało chłopca, Kiry Sakuyi, który konał (wypadek samochodowy był, matka na miejscu zginęła), obiecał mu dać życie, w zamian za użyczenie ciała. --->
W momencie śmierci Sekuya pomyślał, że to pędzie straszny cios dla jego ojca kiedy się dowie, że stracił żonę i syna. W tym samym momencie ujrzał istotę, która poprosiła aby pożyczył jej swoje ciało, w ten sposób przynajmniej w jakimś sensie wróciłby do życia. Sekuya uznał jednak, że po pewnym czasie istota przestanie potrzebować jego ciała i to będzie podwójnie ciężkie dla ojca opłakiwać teraz żonę a za jakiś czas powtórnie cierpieć po stracie syna. Jednak propozycja skusiła go ponieważ jako 10-letni chłopiec nie zdążył nacieszyć się jeszcze życiem, nie poznał świata, nie naczytał się książek. Istota, którą był Lucyfer przekonała go, że będzie czytać książki i sprawi, że ojciec go znienawidzi, przez co nie będzie cierpiał po śmierci chłopca. W zamian przejmie kontrolę nad ciałem a Sekuya będzie spał w nim. Kira Sakuya jest więc połączeniem Sekuyi i Lucyfera. Chroni i wspiera nowe wcielenie jego ukochanej Alexiel, wyjątkowo nieporadnego (ale pięknego, bo jakżeby inaczej! Wink

) nastolatka imieniem Setsunę.

Na początku poznajemy zakręconego, nieco nonszalanckiego sempaia głównego boha. Później okazuje się, że był on od dawien dawna super-duper-wyjechanym-w-kosmos mieczem, którym tylko Alexiel i jej wcielenia mogły władać. Później, kiedy już napatrzyliśmy się na jego oddanie, heroiczną walkę w obronie Setsuny, pilnowanie, by Setska nie stracił zmysłów i nie skopano mu dupy przez Resztę Świata, oraz gdy opiekował się innymi nacpanymi nastolatkami (ale to inna historia) wtedy, nagle w tomie 4, ni stad ni zowąd nie dość, że się do swojego podopiecznego przypieprza, to jeszcze mówi, że jego pierwsze wcielenie zgwałcił i zabił xP.

No i myślisz co on chce uzyskać i dlaczego z niego taki psychol xP

Świetne nakreślono jego związek z ojcem... Lucek do prawdy robi wsio, by tatuś znienawidził syna (cytatcik z mangi, Kira do ojca: „Ech, stary... I co ja mam z tobą zrobić? Do ciebie to nadal nie dociera? Mówiłem przecież – nie jestem prawdziwym Sakuyą! Twój syn, ten prawdziwy, jest niewinny i nie musisz za niego brać żadnej odpowiedzialności.” Oraz Kira o ojcu „Jeśli chodzi o ojca, to ja... Nie mogę pozwolić, żeby żywił do mnie jakiekolwiek pozytywne uczucia. Są na świecie takie rzeczy, których nie można wyjawić, jakiekolwiek okrutne by się to nie wydawało. Gdybym to zrobił... wszystko by się skończyło. Więc choć żyjemy obok siebie, pozostaje mi tylko jedno: kłamstwo...”)

Kiedy już naspoilerowałam, tutaj trochę mniej spoilerowo, posłużę się cytatem z innego Forum:

Mikka · Wysłany: Śro 23:20, 31 Mar 2010 Temat postu:

Moja wiedza o Lampce jest na pewno dużo skromniejsza i nie tak specjalistyczna.
Muszę przyznać, że swego czasu mnie fascynował - buntowniczą naturą oczywiście.
Wywodzi się to stąd, że w młodym wieku, zmuszana do uczestniczenia w religii i do chodzenia do kościoła, byłam piekielnie znudzona - bo ja wiem, już wtedy ze mnie ateista wyłaził. W każdym razie, pewnego razu, gdy usłyszałam o Niosiącym Światło - poczułam się oczarowana.
Bo wiecie, wszędzie sztywne reguły, to masz robić, tego nie, a Lampka dał pokaz byntu i indywidualności - powiedzcie, że głupia jestem, ale uwielbiam jednostki indywidualne.
No i biorąc pod uwagę, jakie chrześcijaństwo daje powody jego buntu, w pełni zioma rozumiem.
Szczerze? Ludzie to jednak proch i pył, Caine'owy ślepy bóg.

[wiem że to moje ciągłe cofanie się do Caine'a może już was męczyć, ale w tej książce naprawdę można znaleźć wiele bezbłędych metafor, na przykład żeby wyjaśnić o co mi chodzi:
ludzkość - ślepy bóg, bóg zgliszczy i popiołów; ślepa, chciwa masa dążąca po trupach do zaspokojenia]

Lampka mówi: elo, JA przed TYM mam się kłaniać? JA? Anioł Krwi? Niosiący Światło, stworzony z ognia mam się kłaniać kupie gliny?
Bo w skrócie o to chyba chodziło. To mi się w nim spodobało, duma.
Moim zdaniem Lucyfer to najciekawsza postać w biblii. No... i może jeszcze Gabriel...

Inne moje z nim spotkania?
SoLL - szczerze żałowałam, że na koniec jednak mu nie pykło.

No i oczywiście Siewca - tu z kolei Lampka w pewnym sensie jest ofiarą prowokacji Samaela, no i niewiel w gruncie rzeczy wykazuje charakteru - choć nadal mam sentyment (Zbieracza staram się wymazać z pamięci)

A nie sądzicie, że mimo wszystko pomysł z buntem jest lekko wydumany? No bo przecież czemu Bóg nie pstryknął palcami i nie zmienił Lampki w kupkę popiołu, gdy ten zaczął podskakiwać? Trochę to dla mnie niekonsekwentne.
Na ale to w końcu też swego rodzaju mit - naprawdę nie chcę nikogo urazić - nie mam aboslutnie nic do chrześcijan i ich wiary, sama po prostu wierząca nie jestem - więc proszę się nie obrażać.

Strzyga

Cholera, znowu odczuwam z Villką to, co moja koleżanka z Satora nazywa "spójnym szaleństwem". Ten temat mi się całkiem przyda - mam do napisania na religię pracę "Czy Szatan może być zbawiony?". I nawet już zdążyłam się o to pokłócić z księdzem. Tj. nie o moje zdanie na ten temat, bo przytomnie jeszcze go nie wyraziłam, ale o to, że temat jest źle sformułowany.

Mikko, nie zgodzę się, że Lucyfer Kossakowskiej nie ma charakteru. No właśnie ma, właśnie ma tego charakteru od cholery - tyle że do momentu "Zbieracza". Lampka Kossakowskiej jest najbardziej ludzkim wcieleniem Szatana, jakie widzieliśmy - on się waha, on się miota, on jest okrutnie nieszczęśliwy i pewnie powiesiłby się najchętniej, gdyby nie uważał samobójstwa za grzech Very Happy

Ale Lampka jest świętszy od wszystkich archaniołów razem wziętych. Powiedzcie mi, kto mógłby być tak dobrym, jasnym, czystym, będąc jednocześnie władcą piekła? Lucyfer pani Mai mniej zdumiał i zachwycił.
On ma charakter - charakter wrażliwca, romantyka i idealisty. (Ale jednak taką totalną dupą nie jest, bo wbrew temu co wszyscy mówią, bez Asmodeusza jakoś żyje - ledwo, bo ledwo, ale jednak żyje.)
Szczerze mówiąc, dopóki nie przeczytałam Siewcy Wiatru postać Lucyfera i w ogóle demonologia chrześcijańska za specjalnie mnie nie interesowały.

Muszę to sobie uporządkować. No i w ogóle, będę wklejać moje wypociny na religię - bo poprzysięgłam sobie napisać coś, po czym ksiądz zacząłby się kontaktować z kurią i prosić o zmianę klasy i wasza pomoc mi się przyda Very Happy

(bo my od dawna próbujemy się dziada pozbyć, ale coś nie wychodzi...)

Villka

Szukam nowego spojrzenia na ten temat - tego jeszcze nieznanego.
A może dla Was jest coś znane, coś czego ja nie znam?

Tutaj takie niby oczywiste fakty, ale ciekawostki (tekst, nie jest mój, jest wyszukany w sieci, nie przywłaszczam sobie praw autorskich)

Lucyfer i Szatan, to nie dwie różne postaci, a jedna określona mianem "Szatana".

Słowo Szatan można interpretować dwojako. Albo poprzez nazywanie tym mianem Aniołów upadłych, strąconych i potępionych, albo jako konkretne określenie jednego z nich.

Szatan sam w sobie, bardzo często jest błędnie utożsamiany z Lucyferem.
Samą różnice, możemy zauważyć w znaczeniu tychże słów :

- Lucyfer - ozn. Niosący Światło hebr. Niosący Świt
- Szatan - ozn. Oskarżyciel hebr. Przeciwnik

Imionami Szatana, podawanymi przez źrodła chrześcijańskie są:

- Satanael - inaczej. Samael - Anioł śmierci, zniszczenia.
Co ciekawe, wiele tekstów żydowskich, stwierdza, że Samael został stworzony 6 dnia, tworzenia przez Boga Ziemii i Człowieka, i był ulubionym Aniołem Boga.
Stał najwyżej w hierarchii Aniołów, zaś przyczyną wojny, którą rozpętał był nakaz Boga, do pokłonu się Adamowi.
- Mastema - Uważana, za Anioła zniszczenia i zła
- Azazel - przedst. jako Kozioł opisany przez Jana. W Apokalipsie

Co ciekawe Samael, jest sprawcą drugiej wojny Niebiańskiej, i jest uznawany za drugiego upadłego Anioła.

Lecz tak jak pisałem wcześniej, słowo "Szatan" - jest zdecydowanie określeniem dla jednego z upadlaych Aniołów.

Także i Lucyfer i Samael, i Mastema, i wszelkie kręgi piekła opisane przez Salomona, to imiona, które można określić słowem Szatan, co nie jest jednoznacznym i automatycznym wskazaniem konkretnej postaci.

"Że Lucyfer rozpoczął spór z aniołami ,a Szatan blisko spokrewniony z Lucyferem stanął na czele armii, która walczyła z niebiem."

Nie. Lucyfer stanął na czele buntu, nakłaniając wielu Aniołow, ze wszystkich kręgów, do wszczęcia buntu, przeciw Bogu.
W tekstach żydowskich jest nawet bardzo odważnie nazywany, synem Boga, bratem Jezusa.
Jako pierwszy stanął przeciw niemu ( w trakcie buntu ), sam Archanioł Michał z okrzykiem " Któż jak Bóg! ".

Krótko mówiąc i podsumowując, ponieważ temat jest zbyt obszerny.
Szatan, jest określeniem - Aniołów, lub konkretnego Anioła.
Ale nie osobą i indywidualną postacią w religii.

Moja-przyszywana-młodsza-lepsza-siostra właśnie mi pokazała to:

Eldo
Diabeł na oknie

Pewnego wieczoru złożył nam wizytę...

Mefistofeles siedział wczoraj na oknie
Wyszedłem do niego, żeby nie czuł się samotnie
Zimny parapet, ale noc była ciepła
I tak siedzieliśmy - noc, diabeł i ja
Patrzę na wasz świat już od dawna - mówił
Ulubiłem to miejsce i kocham ludzi
Opowiadał o czasach, których nie mogłem znać
I tak siedzieliśmy - noc, diabeł i ja
Wiesz, żyjecie w stadach, żeby czuć się bezpiecznie
Cierpicie w stadzie, bo chcecie się wydostać
Kiedy większość zaczyna działać niedorzecznie
Lub chce od was tego czego nie możecie oddać
Wybiór zbiorowy, wolność pod kontrolą
Chociaż Bóg dał ją wam bez ograniczeń
Wolność, gdzie prawdę zastąpiono wygodą
Nim wybierzecie, zysk z wyboru wyliczycie
Słuchałem go chociaż nie mój to był świat
I tak siedzieliśmy- noc, diabeł i ja

Wczorajszej nocy usiadłem na oknie u człowieka
Nie chciałem żeby czuł się samotnie
Gdy szedł do mnie samotność umie dokuczać
I tak siedzieliśmy - noc, człowiek i ja
Jego mieszkanie pachniało cynamonem
Tytoniem z fajki, miał ze sobą książkę
I wiarę w świat mocną, że nie mogłem jej złamać
I tak siedzieliśmy - noc, człowiek i ja
Mówił - mój świat to wybory świadome
Miłość i nie skrępowane namiętności
Chwile, które przepełniają emocje
Tak mocne, że uzależniają jak narkotyk
Pluję na konwencję, w grę społeczną nie gram
Wybrałem świadomie swoją samotność
Moją kochanką od dawna jest poezja
Erato która do ucha szepcze tak słodko
Słuchałem go, on mówił - piękny jest świat
I tak siedzieliśmy - noc, człowiek i ja

Mefistofeles wkrótce zniknął w książce
Poeta zamknął na klucz ją w biurku
Powietrze w pokoju wypełniły emocje
On wziął czystą kartkę i garść ołówków
Kartki zniknęły i poeta gdzieś odszedł
A pokój zaczął wyglądać znajomo
Czasem wracają, siedzą u mnie na oknie
Nocni goście, których męczy samotność

Ciekawe prawda?
Tutaj wersja do posłuchania: [link widoczny dla zalogowanych]

A tutaj takie małe streszczenie istoty szatańskiej przez Gamiana, który w swoim cyklu Sandman uczynił upadłego anioła postacią drugoplanową (a później inny pan, Mike C., za Gaimanową poradą, uczynił Lucyfera głównym bohaterem własnego cyklu, który wydaje mi się trochę niedojrzały):

Strzyga

Ano, "niedojrzały" to chyba dobre słowo. Lucyfer się do Sandmana nie umywa. Chociaż okładki ma fajniejsze. No i generalnie jest wiele komiksów, które mogą tylko marzyć o tym, by doskoczyć kiedyś do poziomu Lucyfera. Ale to nadal nie jest Sandman.

Villka

Strzyga

Och, Woland jest genialny! Jeżeli nie chcesz czytać, to polecam nasz rodzimy czteroodcinkowy serial w reżyserii Wojtyszki - bardzo dobra i bardzo kanoniczna ekranizacja, przy czym taki typowy teatr telewizji, więc mamy stanowczy przerost treści nad formą Very Happy

Dłużyzny niekiedy są, ale poza tym naprawdę czysty zachwyt.
Jakimże fragmentem mam ci rzucić? Wink

Villka

serial widziałam ^^

Jakiś opis szatański Szatana Wink

Najlepiej pokazujący jego charakter Wink

(ich właściwie)

-Maluję pisanki, ale udało mi odnaleźć folder z Margit xP...wiem, powinnam mieć porządek, ale ja bez bałaganu żyć nie potrafię... Zaburzam swoje Feng Shui-

Fragment książeczki noszącej zacny tytuł "Miłość Lucyfera", będącej 29 tomem Sagi o Ludziach Lodu. Całkiem ciekawie przedstawiona legenda, miło znów spojrzeć na romantycznego Złego. Smile

A przy tym dumnego.

Juny

Czasem mam takie wrażenie, że szatan to ten sam motyw co wampir w literaturze. Już się tłumaczę.... Smile

W części przeróżnych książek przewija się wątek romantyczny, a co jest lepszym pomysłem niż miłość między zwykłym człowiekiem a istotą niebezpieczną, złą, ale w głębi- tak naprawdę, pod tą skorupą- okazuje się, że jest lepszy niż reszta "dobrych" ludzi.
Podejrzanie często taki diabeł jest cyniczny i sarkastyczny- a nie od dziś wiemy, że to i cała otoczka (mhroook!) kręci, no nie:P?

Diabeł, który wyrósł z chrześcijaństwa, nie ma zbyt dużo wspólnego z pierwowzorem. Może źle to ujęłam- sama nie wiem jaki jest pierwowzór, a jako chrześcijanka nie mam zbytniej ochoty się dowiedzieć Razz

Osobiście wolę czytać powieści, gdzie mamy inne stwory, niż szatana. Dla kogoś kto wierzy w niebo i piekło (jak ja:)) jest to nieraz przerażające- że akurat TA postać może być autentyczna. I nie być przystojnym, ubranym w idealnie skrojony garnitur vel przepaskę na biodrach, cynicznym i sarkastycznym diabolicznym mężczyzną, mającym te same rozterki co ludzie.

Nie wkleiłam żadnych cytatów- może mój punkt widzenia, jako nieateistki wam się przyda:)

Katarzyna

Tak czytam i znaleźć nie mogę. Czemu nikt o "Pani Twardowskiej" nie napisze?

Villka