Ślub

kuszumai

Heh, znam ten ból.

Szczerze mówiąc, zanim przeczytała oryginał, myślałam, że to pani Marina tak zgrabnie operowała językiem. Gdzie tam! Po rosyjsku Wolha prawie tak samo brzmi.
Choć muszę przyznać, że okropnie ciężko się ją tłumaczy - o ile Ola jest napisana przystępnym językiem i ma dość sporo dialogów, a o tyle wiedźma jest pełna opisów, dziwnych dialektów i niezrozumiałych sformułowań. Ale czytać się da...

pokerface007

Przecztałam Nadworna Wiedźme i nie było tam opisu żadnego ślubu, czy mogłam trafić na niepełną wersje książki ? Bo już sama nie wiem...

kuszumai

Może nie została wyłożona jeszcze.
Jak przeczytałam po raz pierwszy nadworną (ebook) to nie było tam tekstu o wymianie obrączkami. A w normalnej papierowej książce jest. Albo w ebookach zamiast alladaru są dziwaczne znaki. O_o

verka-2

Aj! Bo to było bez epilogu!!! Very Happy

Teraz już jest z epilogiem (wiem, bo ściągałam z chomikuj.pl hlukaszuk - to nazwa chomika).

wawiura

Potwierdzam teraz jest epilog i wszystko.... i mnie się bardzo podoba Smile

Jeszcze raz dziękuję Verka Smile

Olsza

Temat ślubny, jestem więc we właściwym miejscu. Smile

Wiecie, użyszkodniczki, chciałam się podzielić pewnym spostrzeżeniem. Nie uważacie, że pomijając oczywisty styl i humor autorki, ślub dogewskiej pary był naprawdę ujmujący? Wiem, że pani Gromyko ogólnie chętnie kończy swoje twory ślubem w myśl słowiańskich baśni (przed zakończeniem cyklu belorskiego wpadło mi w ręce opowiadanko "Biedny, biedny Kościej", tam było to samo), ale nie o to mi teraz chodzi. Mój tata (tak! - nawet jedyny mężczyzna w tym domu padł pod zachwytami nad Wolhą i przeczytał serię!) stwierdził, że ten ślub bardzo bazuje na faktycznych słowiańskich ślubach sprzed lat. Ja opisem całego obrządku byłam po prostu zachwycona - jak blado wypadają współczesne wesela wobec również naszej tradycji! Te pseudo - zabawy o flachę, ściganie się do krzeseł, "kto się urodził w styczniu"... Owszem, wesela zawsze były pełne alkoholi maści wszelakiej oraz naturalnej w tym momencie sprośności, ale zwyczaje, które kultywuje się dzisiaj, są jakieś takie komercyjne i odarte ze znaczenia. A targowanie się o Pannę Młodą, samotne dotarcie do miejsca zaślubin, wykradnięcie butów Pary Młodej itd. itp.... O Niebiosa, ja też tak chcę! Smile

Byłoby coś bajkowego w powrocie do tradycyjnych ceremonii, najlepiej na świeżym powietrzu, myślę, że jak tylko będzie mnie na to stać, przeforsuję to na własnym ślubie.^^

I a propos wesela jako takiego, pozwolę sobie jeszcze na dygresję w sprawie muzyki. Mam wysoką tolerancję na większość rodzajów muzyki, nie obejmuje to tylko disco polo. Aż mną trzepie na dźwięk takiej prymitywności, jako kontrargument dla mojego obrzydzenia często słyszę "No, ja w sumie też nie lubię di - polo, ale przy nim się dobrze tańczy, tylko to leci po imprezach i weselach i jest fajnie, każdy się bawi.". Że co? Miałabym znosić tą kpinę z muzyki na swoim własnym weselu?! (Wg legendy to najpiękniejszy dzień w życiu kobiety!) Się muzycznie hermetyczni znajomi zdziwią, jak zaproszę kapelę grającą muzykę celtycką, tam są takie kawałki, że i zakręcisz się przednio, i rozpłaczesz przy wystarczająco łzawej balladce! Rewolucją w komerchę, a co!

Tylko gdzie ja naiwnego na męża znajdę... Laughing

Katarzyna

Ślub w książce był pomysłowy. Otoczony zabawnym sposobem, w jaki pisze autorka, nie zostawiał wiele do życzenia nawet najwybredniejszym czytelnikom.

Ja należę do osób wychowanych na tradycyjnych podlaskich zabawach ślubnych i nie wyobrażam sobie innej uroczystości. Goście jadą do pana młodego, zabierają go z domu, jedzie on do młodej z bukietem kwiatów (tak, to ten sam bukiet, z którym młoda będzie szła do ołtarza), przekonuje matkę młodej i w końcu zabiera z domu młodą i druchnę, jedzą do kościoła, na wejście Mendelson, na wyjście Wagner w między czasie jeszcze Ave Maria Shuberta. Później życzenia (pod kościołem i wesele. Przed salą weselną pytanie do młodej, co wybiera: chleb, wódkę czy pana młodego (się kobieta musi dobrze zastanowić...), w sali odśpiewanie Pod Twą obronę itd.

Do muzyki jako takiej nic nie mam. Wychowałam się na disco polo, więc nawet toleruję (może nie należy do mojej ulubionej, ale zawsze). Na wesele mi pasuje, bo tak się przyzwyczaiłam...

Twój pomysł i Twoja wizja własnego wesela jest oryginalna. Może nawet ciekawie to wyjść, choć ja niekoniecznie tak bym chciała, ale cóż. Każdy ma prawo do własnego widzimisię, prawda?

Olsza

Oczywiście, każdy ma swoją wizję i ma do tego prawo.

Nirakka

Po przeczytaniu ostatniej cz. Wiedźmy, stwierdziłam, że ja chcę mieć taki ślub jak w tej książce;D. Za niedługo mój ojciec chrzestny się żeni i mama walnęła tekstem żeby nowożeńcom taką trumnę kupić Wink

Katarzyna

Współczuję Olsza, nie podobały mi się wesela "warszawskie" (byłam na dwóch). Moim zdaniem ma to być dzień inny od innych, a nie byle bankiet (bo to przypominały).

Nirakka, z tą trumną to może poczekaj na pierwszą rocznicę (w mojej okolicy kupuje się świętującym sprzęt gospodarstwa domowego). Tylko pamiętaj o stylowej pościeli w zestawie... Smile

Swoją drogą Twoja mama to też ciekawa kobietka... Zaproś na forum

Nirakka

Zaproszę

A na trumnę nie mamy aż tyle kaski, kupimy co innego. Taka pościel też nie jest zła;D Pomyślimy o tym

Katarzyna

Dobry całun nie jest zły... Tylko ręcznie wyszywany żeby był, bo tak teraz modnie. Pod trumnę żeliwny katafalk. I mamy wyposażoną sypialnię pary młodej Smile

Nirakka

czarne ręczniki pozszywam i jakiś wzorek dołożę białą nitką, i przytnę w kształcie podwójnej trumny:D albo dużo czarnej materii kupię Wink

Katarzyna

Czarny tiul proponuję, albo jedwab... Nie może jednak tiul, jedwab jest za drogi

Nirakka

to będzie z tiulu;)