Muszę się wyżalić - Edward Cullen - Len - porównanie

Lily

aaaaaaaaaaaaaaaaa Very Happy

już rozumiem, dziękuje za wyjaśnienie Wink

coś ostatnio jak czytam te posty to się gubię wątek (ale to przez wakacje ja już nie myślę)

magini

Len z Eduardem walczący o kobietę? A o którą, Wolhę czy Marię Isabellę?

Scenariusz z walką o Wolhe:
Część tłajlajtowa

Maria Isabella zdradziła Eduarda z narzeczonym (wybiegam trochę w przyszłość, by było bardziej melodramatycznie) swojej jedynej córki Renesmee, Dźejkobem. Dżejkob bowiem przez lata nie przestawał żywić romantycznych uczuć do Marii Isabelii. Aby zbliżyć się do mężatki, udał zauroczenie Renesmee. Tej ostatniej od niemowlęcia wpajano, że jest przeznaczona, by być z Dżejkobem. Jednak podczas pewnej gorącej, letniej nocy poznała dalekiego kuzyna Dżejkoba (wpisać dowolne imię brzmiące dostatecznie wymyślnie), który też był wilkołakiem. Półwampirzyca, wierząc w uczucie Dżejkoba, czuła, że go zdradza. O jej nowym adoratorze dowiedział się Eduardo, przypadkowo czytając myśli córki. Potajemnie niecierpiąc Dżejkoba zaczął sprzyjać sekretnemu związkowi. Pod przykrywką wyjazdu ojciec-córka na polowanie na pumy, zorganizował spotkanie zakochanych.W tym samym czasie o całej love affair dowiadują się Dżejkob i Isabella. Dżejkob okłamuje Isabellę, że Eduardo spotyka się potajemnie z jego dalekim kuzynem. Isabella wierzy bezgranicznie przyjacielowi. Wtedy wilkołak odkrywa przed nią prawdziwą naturę swych uczuć. Ogarnięta żalem i goryczą Isabella szuka pocieszenia w ramionach przyjaciela. Ten moment wybiera Eduardo, żeby znaleźć parę w kompromitującej sytuacji. Piorun trafia go na miejscu. Zbyt wielkie stężenie blasku - brokat, błyskawica, biel zębów i cekiny - powoduje rozrzedzenie warstw materii astralnej uniwersum i transportuje go do świata paralelnego.

Część dogewska
Eduardo budzi się z zaskoczeniem - vampyry przecież nie śpią - w nieznanej dla siebie okolicy, wyglądającej dziwnie staroświecko, gdzie ludzie mówią i myślą w dziwnym, nierozpoznawalnym języku (a Eduardo uznawał się przecież za polighlotę). Chwilę potem, pomimo swego wdzięku i nadnaturalności, został okradziony do naga, wepchnięty do rynsztoku i wykorzystany. Sfrustrowany, wykrzyczał na całą ulicę, że jest wampirem, aby tylko zostać wyśmianym. W tym momencie słońce wyjrzało zza chmur. Ci, co nie zostali oślepieni, doradzili mu, by skierował się do jakiegoś uzdrowiciela (wyjdzie drożej) lub do Starmińskiej Wyższej Szkoły Magii, Wróżbiarstwa i Zielarstwa (wyjdzie niebezpieczniej), by poradzili coś na tę przykrą chorobę skóry. Eduardo, będąc ryzykantem i bez grosza przy duszy, udał się do szkoły. Tam spotkał pewną rudowłosą absolwentkę. Poniuchał z oddali zapach - ozon i spalenizna - i to doprowadziło go do stanu pragnienia. Rzucił się, lecz, nadal będąc osłabiony i ciut oszołomiony został potraktowany kopniakiem mocy prosto w krocze. Postanowił zmienić taktykę i wzrokiem ogłupić i wywołać ślinotok u tej dziewczyny, bezczelnie z nią flirtując. Wtedy do akcji wkracza nasz telepata. Widząc swą wybrankę w opresji i jej przeciwnika, cudem opanowuje śmiech i zaczyna się walka.

Scenariusz z walką o Marię Isabellę:
Tylko, gdyby Lenowi zapłacili. I to dużo. Tyle, by naprawić budżet Dogewy.

Walka wampira z wampirem o urodę? A gdzie coś, co w okresie przed Bożym Narodzeniem, przystrojone bombkami, mogłoby służyć za choinkę, miało szansę stanąć w szranki z kimś choć odrobinkę lennistycznym, cechującym się pięknem naturalnym?

kuszumai

Mwahahahahahahahahahahahaha! Boskie!

Mikka

Magi, to jest po prostu kwikogenne *ciągle stara się podnieść z podłogi*

Północnica

Magini, boskie. Genialne wprost! Very Happy

A teraz coś zupełnie innego ode mnie. Stwierdziłam, że zrealizuję pomysł, który dobijał mi się do umysłu tylnymi drzwiami od kilku dni, w formie minifanficku... Kiepskiego, bo kiepskiego, ale pokazuje, jaką sierotą jest przy Lenie Eduardo. I khm, jeśli nasze Moderatorki mnie nie ubiegną i nie zablokują, to ostrzegam, że jutro rano to kasuję (bo jest kiepskie i o tym wiem, więc nie ma sensu, żeby tutaj straszyło) - kto przeczytał, to jego.

Jak komuś nie chce się czytać, niech przeczyta samą końcówkę:

"Eduardo w Starminie"

Eduardo obudził się. Rozejrzał się i po chwili z przykrością skonstatował, że obok nie ma napalonej Belli, nie leży na łóżku w puchowej pierzynie, tylko w jakiejś kamiennej rynnie z nieczystościami i nie jest w swoim domu, tylko w jakimś dziwnym mieście. Coś mu się nie zgadzało. Mrugnął kilkakrotnie.
Kiedy obok jego głowy przepłynął nadgniły kapuściany głąb, a śmierdzący nurt niosący rybie szkielety zmoczył mu włosy, przypomniał sobie uporczywie uciekające mu słowo: "Rynsztok. Kanał na odpadki nazywa się rynsztok". Po chwili do jego malutkiego mózgu ukrytego pod grubą warstwą jasnych włosów dotarł sens tego, co właśnie pomyślał i zerwał się na równe nogi, otrzepując się przy tym gwałtownie z uroczych stałych elementów miejskich pomyj. Wyciągnął z kieszeni nieświeży koguci łeb i zasępił się. Otoczenie wyglądało jak replika średniowiecznego miasteczka, nigdzie też nie widział kabli, samochodów ani jakichkolwiek innych stygmatów istnienia współczesnej cywilizacji. Doszedł do wniosku, że śni mu się coś bardzo dziwnego. Stał tak przez chwile, a resztki jego szarych komórek mozolnie mieliły tę myśl, aż nagle, budząc zdziwienie nielicznych o tej porze przechodniów, walnął się z całej siły ręką w czoło, aż zadźwięczała echem pusta czaszka. No tak, przecież wampiry nigdy nie śpią! Ale jemu chyba zdarzyło się, i to w dodatku zaraz po seksie, czego w żadnym wypadku nie powinien robić Idealny Mężczyzna. Odgonił od siebie natrętne myśli, wiedział, że samodzielnie nie znajdzie żadnego sensownego rozwiązania tej sprzeczności. Wyciągnął z kieszeni nowiutki telefon komórkowy o cenie przewyższającej roczny budżet średniej wielkości afrykańskiego państwa. No tak, brak zasięgu.
Eduardo stwierdził, że musi zasięgnąć języka u miejscowych. Zaczepił pierwszego lepszego przechodnia pytaniem o drogę do karczmy i usłyszał:
- Spadaj, gogusiu. Jak zgubiłeś drogę do zamtuzu, żigolaku jeden, to poczekaj, burdelmama sama cię znajdzie. Było nie chlać do rana, to byś nie wylądował w rynsztoku.
Eduardo podziękował grzecznie, udowadniając, że jest dobrze wychowany. Wprawdzie połowy nie zrozumiał, ale zobaczył pijaka leżącego na ulicy kawałek dalej i stwierdził, że jeśli pójdzie w tamtą stronę, to może zobaczy jakiś zajazd, karczmę albo choćby sklep. Nie pomylił się.
"Wesoły Bysio" - przesylabizował Eduardo. Chyba jakiś sklep. Oby nie księgarnia, widok przedmiotów pełnych tak skomplikowanych pojęć i wiedzy jak książki nieodmiennie go przygnębiał i wprawiał w zakłopotanie. Uchylił ostrożnie drzwi...
... i napotkał wrogie spojrzenia kilkunastu bywalców, o tak wczesnej porze jeszcze trzeźwych, oraz kpiące barmana:
- Zgubiłeś się, chłopczyku?
Eduardo posłał swój firmowy uśmiech nr2, "Wyjątkowy Samiec", z nieśmiałoscią pensjonarki ukazał profesjonalnie wybielone zęby i inteligentnie zagaił rozmowę, jednocześnie wchodząc do wnętrza karczmy:
- Gdzie się znajduję?
- A skąd ja mam wiedzieć, bucu ty jeden, o co ci chodzi - burknął siedzący dalej jasnowłosy, jasnooki, przygarbiony i barczysty bywalec - Czytać nie umiesz? Baw się w zagadki z kim innym, głąbie.
Eduardo zmarszczył kształtne brwi. Z wielkim wysiłkiem przeformuował pytanie:
- Co to za miejsce?
Barman, widząc już iskierkę zirytowania w oczach trolla, który przedtem się odezwał, odpowiedział szybko:
- To przecież Starmin, w Belorii. A tu jest karczma "Wesoły Bysio". Zamawia coś czy wychodzi?
Eduardo pociągnął nosem. Przez kąpiel w rynsztoku śmierdział gorzej od nawet najbardziej obdartych bywalców karczmy. To dobrze, uznał, przyjmą go jako swojego.
- Soczek poproszę - sam się zdziwił, ale miał ochotę na coś owocowego. Może w tym dziwnym śnie będzie mu smakowało coś innego niż ta krew, która dawno temu mu się przejadła. Zastanowił się nad usłyszanymi informacjami. Wprawdzie nie słyszał nigdy o Belorii ani o Starminie, ale szczerze mówiąc, był też kiepski z geografii. Może to jedno z tych małych państewek Unii Europejskiej, no tych, które leżą w Rosji? Mało wiedział o świecie poza USA.
Wziął do ręki szklankę i pociągnął solidny łyk soku. Okazał się być pomidorowy i całkiem smaczny. Niespodziewana myśl wbiła się do głowy Eduardo: "Ludzie najpierw piją, a potem sikają. Ja nie robiłem tego od ponad stu lat, ale skoro mogę pić soczek, to muszę i go wydalić. To obrzydliwe! Mój cudowny narząd zbrukany w tak przyziemnych celach!" Usiadł wstrząśnięty przy pierwszym lepszym stoliku.
- Zajęte - warknął jeden z trolli.
- Cicho, niech sobie siedzi - zaprotestował ten jasnowłosy.
- A ty co, Wal, pozwolisz takiej łachmycie siedzieć obok siebie?
- Cicho, mówię.
Eduardo dopił wreszcie soczek, zatopiony w swoich rozważaniach na temat sennej fizjologii wampirów. Wyjął z kieszeni zwitek banknotów i rzucił niedbale na bar. Chciał już z fasonem wyjść z karczmy, zostawiając resztę dla barmana, gdy nagle usłyszał:
- Co to ma w ogóle być? Dawaj mi tutaj normalne złote monety, a nie takie świstki papieru!
- Chce pan drobnymi? - nie zrozumiał Eduardo.
- Nie, chcę uczciwe, bite przez króla złote monety!
- Jest tu może gdzieś kantor albo bank - zainteresował się Eduardo.
- Ja ci chłystku dam się wyzywać od kantorów czy banków, ja ci jeszcze pokażę...
- Cicho - przemówił milczący do tej pory Wal - ja zapłacę za niego.

Barman wytrzeszczył oczy, podczas gdy Wal uregulował rachunek i wyszedł razem z trollami i Eduardem z karczmy. Skręcili w ciasny, boczny zaułek.
- Dziękuję - ukłonił się Eduardo.
- Nie ma za co - oczy Wala zalśniły złowieszczo - Buzia śliczniutka, przejrzyste brązowe oczy, cały mięciuteńki, wszów nie ma w tych pięknych włosach, jakich i szlachcianka by się nie powstydziła, normalnie jak panienka! Tyłek taki okrągły i rączki bielutkie jakby nie przepracował w życiu ani jednego dnia. Smukły i strzelisty jakby całe życie w gorsecie chodził, a taki zagubiony... i apetyczny...
- No coś ty, Wal... - zgorszył się jakiś troll.
- Zobaczcie sami, jaki dziewczęcy i niewinny, w dodatku mieni się brokatem w słońcu. A ja dawno nie miałem baby, oj dawno... Wam też później pozwolę skorzystać - zwrócił się do stojących obok towarzyszy.
Eduardo sprężył marmurowe mięśnie i przygotował jad. Nigdy przedtem nie walczył z bandą silnych trolli, złych i uzbrojonych po zęby w miecze, kolczugi i morgensterny. Rozejrzał się spłoszony.
- Ty trzymasz do za ręce, a ty go zakneblujesz - wskazał na towarzyszy.
Bez żadnego ostrzeżenia trolle rzuciły się na Eduardo. W zaułku zakotłowało się i to niestety trolle miały przewagę nad marmurowymi mięśniami i jadem kapiącym z teraz wybitych już zębów...

Jak widać, nie trzeba Lena, żeby pognębić tę odpustową sierotę...

Dalszej części nie podejmuję się pisać, jestem kiepska w tematyce yaoi. Wymyślcie zakończenie same... Twisted Evil

Jak się słusznie domyślacie, Eduardo przeżył zły dotyk od trolli...

Strzyga

Północku, bardzo, ale to BARDZO cię proszę - nie rozpoczynaj akcji "No to sprawdźmy, czy psychikę Strzygi da się zryć jeszcze bardziej!". Nie przeczę jednak, że pomysł co najmniej dobry.
I niech mi się teraz magini i Północnica wymigają od pisania ff, no niechże tylko spróbują! Twisted Evil

alicee

Północnico, przeraziłaś mnie Very Happy

magini - genialne Smile

tyle że...

magini

A jakby dla dobra wampirzej społeczności? Przecież Len ma wysoce rozwinięte poczucie obowiązku obywatelskiego (chyba..).

Panna Rumiana

Magini, Północnico... obiecałam już którejś KoKoSa przewiązanego pomarańczową wstążką? nie? no to właśnie obiecuję... Very Happy

cud, miód i rzepa. Mogłybyście skopiować i wstawić do działu fanfikowego Razz

magini

Dziękuję za wyróżnienie Panno R. A co do wstawienia do działu fanfikowego, to ja tą moją pisaninę musiałabym poprawić, dodać więcej akcji, narracji, jakiekolwiek dialogi itd. Jak będę miała chwilę wolnego czasu to na pewno to zrobię.

Panna Rumiana

to się chwali Very Happy

przynajmniej będzie jeden nieStrzygowy temat Very Happy

alicee

kuszumai

tak, jedna ma obsesję na temat zdrowia a druga na temat Edzia Very Happy

Dasha

alicee

Przydałoby się, skoro tak szumnie się nim wciąż ogłasza... Smile