WIEDŹMA: wkurzona i wredna

Coookies

To opowiadanie zrobiłam na szybko przerażona pustkami w tym dziale. Jest to dopiero początek historyjki, którą zamierzam [a jak!] napisać. Na razie wiem, że wyszło nieciekawie i nudno, ale nigdy nie wychodzą mi początki. Zapraszam do czytania… itepe. itede.

Dla administratorek świetnego forum
i…
mamusi!

Dogewska droga wyglądała przepięknie dzisiejszego poranka. Naokoło niej rosły kwiaty, a dokładnie różne odmiany dzikich weloreczyków. Są to kwiatki bardzo kolorowe: niebieskie, czerwone, żółte, fioletowe, a nawet czarne i ich łodygi mają kolor przesłodzonego różu. Tak się niefortunnie dla nich złożyło, że przejeżdżałam tą drogą ja- a raczej Stokrotka. Widząc zachęcająco wyglądające pożywienie podbiegła do biednych kwiatków i nie bacząc na moje protesty, wzięła je łapczywie do końskiego pyska, by zaraz zacząć je energicznie przeżuwać. Upewniwszy się, że nie zamierza niszczyć dalszej części krajobrazu rozsiadłam się na niej wygodnie (na ile pozwalało mi siodło). Tak więc było tu naprawdę cudownie. Wszędzie łatały motyle, zapewne polując na świeże weloreczyki. Drzewa jakoś tajemniczo wyglądały. Jakby czekała za nimi nagroda, bądź kara za ciekawość tego, który odważy się deptać delikatną trawę pod nimi. Zapewne jednak była to kara- biorąc pod uwagę efekt brudnopisu, przez który można się zgubić na prostej drodze. Słońce już dawno wzeszło i teraz paliło niemiłosiernie. Jedyny plus był taki, że bardzo prawdopodobnie się dzisiaj opalę. Prawdopodobnie, bo biorąc pod uwagę moje szczęscie, to zaraz lunie. Nie narzekam na swój kolor cery, bo w sumie nie jest taki blady, ale na pewno bym chciała, aby był odrobinę ciemniejszy. Zachęciłam Stokrotkę do dalszej drogi. Bardzo kategorycznie odmówiła jak na konia. Otóż zrzuciła mnie z grzbietu. Z tyłu usłyszałam chichot.
-Ażeby się leszy wziął!- warknęłam.
-Daj spokój foczka.- westchnął Wal- Za kłótnie z tobą mi nie płacą.- roześmiał się paskudnie.
-Za śmianie też nie!
-Oj-oj! Któż to wstał lewą nóżką?- zaczął się rozglądać w poszukiwaniu pewnej “osoby”, a kiedy spojrzał na mnie to triumfalnie się uśmiechnął i uniósł ręce jak zwycięzca. Cóż… “osoba” nie była tak bardzo zadowolona jak on. Wal, troll najemnik bardzo mnie wkurzył. Nie dość, że kiedy dowiedziałam się wczoraj, iż jadę dzisiaj do Dogewy, to ten wkroczył wesoło do miejsca gdzie ja i mistrz omawialiśmy szczegóły podróży, by popsuć wszystkim (a tak dokładnie to mnie) humor. Powiedział, że jedzie akurat w tamtą stronę i może być moją eskortą. Poniekąd może przypilnować, abym nie puszczała się na prawo i lewo jak poprzednim razem. Miałam wtedy nieopartą ochotę strzelić mu w dupsko błyskawicą, albo jeszcze w inne miejsce… pewnie tak bym zrobiła, ale stał przy mnie mistrz więc posłałam mu tylko mordercze spojrzenie. A co do spojrzenia mistrza… było oburzone i ciekawe zarazem, ale po jego twarzy było widać, że przeżył mały szok. Zatrudniono Wala na mojego “ochroniarza” w celu “ochrony obiecującej uczennicy, która narażona jest na wiele niebezpieczeństw”. Taaaak… jasne! Prędzej mi leszy róże przyniesie. A Wal dostał pracę… z wynagrodzeniem! Podejrzewam jednak, że dostał od kogoś jeszcze zlecenie na mój bezpieczny przejazd i po prostu do końca “wykorzystał sytuację”. Ale bez przesady! To ja tu jestem przyszłym magiem-praktykiem! Straszną wiedźmą, która zmienia w ropuchy! Po co mi niańka? Rano utwierdziłam się w przekonaniu, że mój opiekun jest zbędny. Doszczętnie opróżnił moją portmonetkę przy śniadaniu zamawiając całą górę jedzenia. I gdzieżby się podzielił! Zjadł tak szybko i dokładnie, że ze świecą resztek szukać. Tak więc siedziałam na drodze głodna, z obitym tyłkiem, zła na cały świat. Szybko wstałam, otrzepałam się z piachu i ruszyłam przed siebie. Biorąc pod uwagę, że ja obolała szłam sobie powolutku, to Wal, pełen sił, na koniu dosyć wolno mnie dogonił. Pewnie wiedział, że lepiej nie denerwować bardziej, wkurzonej już wiedźmy. Ale on wiedział, że ze mnie czarodziejka, jak z żaby krokodyl. Pozostał cicho, a ja poczułam na plecach nieśmiałe popchnięcie. Obejrzałam się, by zobaczyć to moje wredne bydlę. Stała tam patrząc na mnie rozbawionymi oczyma pełnymi udawanej skruchy. Wyglądała tak, jak ja próbująca udawać mądrą, oczywiście jako człowiek. Dobrze wiem, że te kwiatki były dobre… sama bym takiego sobie zjadła. Mój brzuch na myśl o jedzeniu dał o sobie nieprzyjemnie znać. Wgramoliłam się na grzbiet Stokrotki. Jaki piękny dzień… a to dopiero jego początek.

Niedługo wstawię następną część, bo dzisiaj miałam za mało czasu, żeby ją napisać. Wiecie... szkoła Confused

Aha i proszę *pada na kolana* oszczędzcie mnie! Rolling Eyes

Kitsune

Bardzo fajnie się zaczyna Very Happy

podoba mi się, lekko się czyta, jest humor i jest Wolha Very Happy

błędów gramatycznych ci wytykać nie będę, bo się na tym za bardzo nie znam, a poza tym żadne nie rzucają mi się w oczy.

Dalszą część historyjki chętnie przeczytam i życzę weny Very Happy

Optymistka^^

Niestety, nie jestem tak optymistyczna jak Kitsune.

Rosalie Soiree

Przepraszam, że się wtrącam, ale czuję się w obowiązku obronić przed niesprawiedliwym osądzeniem. (:

Optymistka^^

alicee

Nie wiem, który już raz zaczynam tego posta i z jękiem kasuję wszystko, co napisałam.

Po prostu brak mi słów.

Najchętniej powiedziałabym ci, Cookies, że pisarką to ty raczej nie będziesz - ale, cholera, może będziesz. Jak Meyer jest... Poza tym, młode szczenię z ciebie, może się i wyrobisz. Na razie jednak, pozwolicie drogie panie, że ja tego nie skomentuję.

Rosalie Soiree

Spadła z niego. Przepraszam, ale nie sprecyzowałam, w czyim cytacie. Zdanie zacytowane z mojego opowiadania wyraźnie informowało, w jaki sposób znalazła się na ziemi. (:

Optymistka^^

Ach, spadła, dzięki Rosalie, już widzę Wink

Za pomyłkę przepraszam.

Rosalie Soiree

Nie ma za co. (:

Strzyga

kuszumai

Белла в смущенным дома. Мне плохо когда вижу бабочки, цветы и ЭТО.

Fajnie, naprawdę. Very Happy

Pisz... hm... więcej. Very Happy

kuszumai

Wiem, że to głupio pisać tak post pod postem, ale kiedy wstawisz następną część? Coś czuję, że tam będzie Len... Very Happy