Andrzej Sapkowski - Wiedźmin

Kometa

Szukałam tematu o Sapkowskim albo o Wiedźminie i NIE ZNALAZŁAM. Albo jestem ślepa albo nastąpiło jakiś skandaliczne zaniedbanie. Jeśli jednak jestem ślepa to bardzo przepraszam i proszę mnie nie bić. Proszę uprzejmie w takim wypadku o przeniesienie posta, albo usunięcie tematu a posta sama sobie "przeniosę". Tak czy inaczej ja naprawdę nie widzę takiego tematu...

Troszeczkę może odbiegnę od tematu, ale obiecuję pointe zawrzeć w jego ramach

Powiem Wam, że ja to generalnie nie cierpię gier komputerowych. To dla mnie rozrywka bardzo niskich lotów, nie grywam w nie z zasady. Czasem kliknę w Simsy, ale to tylko żeby domek sobie urządzić, potem nie mam ani czasu ani ochoty opiekować się simami. Tak czy inaczej nie podniecałam się nigdy nowościami wydawniczymi na rynku multimedialnym, nigdy mnie one nie obchodziły i jestem w temacie kompletnie zielona. To była jedna strona medalu.

Drugą stanowiła moja niechęć do prozy Sapkowskiego (nie, nie rzucajcie niczym ciężkim! <chowa>). Omijałam jego książki szerokim łukiem (jak wszystkie z gatunku, które doczekały się miana tych 'sztandarowych') i z góry zakładałam, że to nie dla mnie, że albo będą dla mnie za trudne, albo spotka mnie rozczarowanie, bo okażą się przereklamowane. I pomimo, że lubię czytać, to nigdy (no, prawie nigdy) nie sięgam po sławne tytuły bądź nazwiska. Ich sława mnie odstrasza (znacie powiedzenie, że bestsellery to wyznacznik tego, które książki kupować aby nie musieć ich czytać?). Tak więc w pewien sposób 'gardziłam' cyklem Wiedźmińskim.

Gdy tyko gra Wiedźmin pojawiła się na rynku ojciec mojego brata sprezentował ją mu (mój brat ma lat 11). Szybko się okazało, że nie ruszy na moim biednym PCecie, więc sprezentowano dziecku też nowy, wypasiony komputer (wbrew pozorom wcale nie mamy dużo pieniędzy, zwyczajnie ojciec mojego brata miał lepszy dzień). Ciekawa nowego sprzętu w domu i tej 'gry-cudo', o której tyle się mówiło, usiadłam z bratem do oglądania pokazówki. Spodobała mi się całkiem, ale też bez przesady. Włożyłam ją od razu między produkty stanowczo przereklamowane i szybko wróciłam do swoich zajęć. Brat natomiast zasiadł do grania...
Przy obiedzie objawił się dramat młodego gracza. Mój braciszek nie potrafił przejść jednej z pierwszych misji w grze - zrobienie eliksiru dla Triss. Chcąc mu pomóc usiadłam nad książeczką - instrukcją do gry i zaczęłam szukać rozwiązania. Wyczytawszy co trzeba usiadłam 'na chwilę' do komputera, aby wdrożyć instrukcje w praktyce. I tu proszę państwa nastąpił koniec. Dziecko przez kolejne dwa miesiące nie dotknęło się do swojego nowego komputera. Grałam na okrągło, w dzień i w nocy, zasypiałam przez to do pracy, po powrocie z pracy nic nie jadłam tylko od razu siadałam do Wiedźmina. Nic mnie nie interesowało ani nie obchodziło. Niemal w ogóle zaniechałam spożywania posiłków w domu, do łazienki chodziłam w ostatecznej konieczności, z psem nie wychodziłam wcale, brata przekupywałam słodyczami i różnymi bzdurnymi obietnicami byle by tylko nie robił rabanu i dał mi w spokoju grać. Nie mam pojęcia na czym polega fenomen tej gry, ale faktem jest, że przez pierwszy miesiąc nie wyobrażałam sobie ani jednego dnia bez niej. Przez drugi doskonaliłam swoje umiejętności. Kiedy mi się w końcu trochę znudziło dojrzałam do tego żeby sięgnąć po książki...

Najpierw wzięłam pierwszą z nich i chciałam kawałek poczytać w pracy (pracuje w Empiku). Ale już po przeczytaniu pierwszej strony wiedziałam, że chcę nabyć cały kolekcjonerski pak (mój portfel jęczał i kwiczał, zwijał się w bólach - ale nabyłam to cudo!). To był jeden z lepszych zakupów w moim życiu. Kocham te książki i Bogu wdzięczna jestem za grę - gdyby nie ona najpewniej w życiu bym po nie nie sięgnęła. Absolutnie spełniły moje oczekiwania. Uważam, że cykl jest świetny, choć niestety IMO każda kolejna książka jest coraz gorsza. Ale nawet te ostatnie z serii były o niebo lepsze niż większość tych, które czytałam. A dwa pierwsze tomy mnie zwyczajnie rzuciły na kolana. I pomyśleć, że tak się broniłam przed tymi książkami! W tydzień przeczytałam całość, nie rozstawałam się nimi. Mają klimat, jedyny i niepowtarzalny i są takie... takie... słowiańskie. A przy tym takie po prostu dobre, choć czasem napisane koszmarnym językiem. Świetna akcja, humor i ludzkie rozterki oraz dramaty. Czuje się to całym sobą jak czytasz. I chcesz więcej.

A co do gry to również gorąco polecam. Teraz już ostrzę sobie zęby na Wiedźmina 2. Jest to jedyna gra na którą kiedykolwiek czekałam. Jedyna do której mnie tak ciągnie, którą chce mieć tu i teraz, i w którą chce grać aż padnę na pysk ze zmęczenia. Bo generalnie to ja nie cierpię gier komputerowych! xD

Rosalie Soiree

Też bardzo lubię "Wiedźmina", ale nie mam tak wciągającej historii do opowiedzenia. (: Z resztą uważam, że seria broni się sama, a postacie, gdy coś powiedzą, to tylko zwijać się ze śmiechu. (:

Wijara

Wiedźmin jest bardzo specyficzną książką, ale mam do niego niemały sentyment- pierwsza moja "prawdziwa" książka fantasy Wink

Z przykrością muszę przyznać Ci rację, że każdy kolejny tom był coraz gorszy, a w Wieży Jaskółki mistrz Sapkowski (nie bijcie, ale...) wręcz przynudzał. Wink

Coya

Ja się przyznam szczerze, że Wiedźmina nie lubię. Przeczytałam całość i w sumie nie poleciłabym jej nikomu. Dlaczego? W realnym życiu mam dość historii pod hasłem "jak coś może się nie udać, to na pewno się nie uda", więc czytanie czegoś w tym stylu zdecydowanie nie bylo przyjemne. Owszem, Sapkowski świetnie bawi się konwencjami i motywami, ale całość nie przypadła mi do gustu kompletnie. Cóż, mimo wszystko lubię książki, które się dobrze kończą.

Wijara

Cóż, Wiedźmin przynajmniej jest życiowy- raz się uda, a raz nie. No i to sapkowskie poczucie humoru Wink

Coya

Miriam

Villka

Uno - będzie melodramatycznie: ja chce tutaj Strzygi! *krzyknęła niebieskooka niewiasta zalewając się łzami, tupiąc obutymi stópkami w podłogę, a delikatnymi dłońmi histerycznie trzaskając w klawiaturę*
Ten temat sprawił, że z całą mocą uderzyła we mnie jej nieobecność! Sad

Strzyguś... Wróć... Sad

Ponajeżdźamy na Yennefer, opiejemy wspaniałość Regisa... Wróć...

Secundo - a właściwie dlaczego taki temat wcześniej nie powstał, a na temat "Wiedźmina" offtopowałyśmy wszędzie gdzie się da? Laughing

Tercio - Temat właściwy, czyli "Wiedźmin"

Jedna z moich pierwszych książek fantasy. Czytana w gimnazjum na lekcjach religii i po zajęciach w parku, na trawie, nad Odrą. Czytana z zapartym tchem.
Styl Sapkowskiego mnie nigdy nie odrzucał - on mnie oczarował. Smile

Sam Sapkowski piszę o swoim stylu "Wiem, że potrafię czytelnika zanudzić na śmierć, ale to efekt zamierzony". I to w nim lubię. Tą flegmę Wink

I poziom.
Oraz humor, wiedzę, błyskotliwość i inteligencję.
Szczerze mówiąc dziwi mnie, że polscy fani fantastyki nieraz późno sięgają po Sapkowskiego... Dla mnie to absolutna klasyka, której wstyd nie znać, ale bądź co bądź wychowywałam się w środowisku, w którym Sapka ubóstwiano i poznawaliśmy Geralta wcześniej niż Kordiana Rolling Eyes

- uroki pokolenia.

Cały siedmioksiąg mnie porwał (własnego kompletu dorobiłam znacznie później - jako prezent na bierzmowanie rodzinka mi go podarowała Wink

). Nie czułam by kolejne tomy stawały się gorsze. W takim toku rozumowania dochodzimy do tego, że "Czas pogardy" (mój ulubiony, w którym kompletuje się drużyna) jest gorszy niż "Miecza Przeznaczenia"...
Nie... stanowczo nie...
Zresztą Sapek od samego początku planował właśnie w TAKI sposób zakończyć "Wiedźmina" - na samym początku napisał i opublikował opowiadanie będące epilogiem "Coś się kończy, coś się zaczyna"... Confused

Zasadniczo lubiłam wszystkie postaci, które stworzył (tak, Yennefer też Wink

). Zrobił świetny przekrój przez osobowości i portrety psychologiczne. Nic nie upiększał - pokazywał wszystko takie, jakie było - jak ktoś rzygał to rzygał, jak pieprzył to pieprzył, jak kochał to kochał.
Podoba mi się w jego prozie to, o czym wspomniała Wijara - jest jak w życiu.
Raz się uda, raz nie.
I chociaż zakończenie nie jest z serii "i żyli długo i szczęśliwie" (ale czy na pewno Wink

?), to było i jest jednym z najlepszych zakończeń jakie miałam okazję czytać.
Zapada w pamięć i jest po prostu piękne.
Nie - nie wyznaje "happy ending mimo wszystko" - nie lubię cukru w dużych ilościach. Wink

Sapkowskich zaserwował coś więcej: kosztem poświęcenia czegoś, zyskujesz coś innego. Coś za coś. Coś się kończy, a coś innego zaczyna.
Takie są etapy życia. Nie oszukuje nas.
Nie stwarza czegoś lepszego - pokazuje, że to, co jest dostępne, również może być piękne.
I radosne.
I podniosłe.

Jak tu nie kochać Jaskra? Hę? Razz

Regisa, Draccula, Cahira, Milvy, Ciri... ech... a Szczury?

Kurcze, miałam kiedyś całą playlistę utworów, które wiązałam z "Wiedźminem"... Niektórych piosenek słuchałam podczas czytanie konkretnych fragmentów. Inne usłyszałam w radiu i skojarzyłam...
Macie jakieś takie utworki?
"Kołysanka dla Nieznajomej" to mój motyw dla Geralta i Yennefer w końcówce "Pani Jeziora" Wink

Wiem, ze zupełnie inne klimaty, ale usłyszałam to i... buum...

Co do gry - Kometo, wiem, że jest dobra Razz

Tylko, że Ty najpierw poznałaś grę - później siedmioksiąg.
Ja doświadczałam tego w odwrotnej kolejności i czułam się rozczarowana... Razz

Golizna mnie trochę zirytowała (takie przedmiotowe podejście do kobiecego ciała...)... i prostackie uwagi seksistowskie - nie przemawia prze zemnie pruderia! - po prostu jako grasz płci żeńskiej poczułam się delikatnie mówiąc urażona Razz

Najlepszy w grze jest design postaci Razz

Literatura z najwyższej półki - dostarcza rozrywki, uczy i skłania do refleksji...

Wijara

Villko- "Coś się kończy, coś się zaczyna" jest raczej niezwiązaną z cyklem wiedźmińskim opowieścią (co podkreśla sam autor)- postacie te same, ale fabularnie odrębna rzecz. Choć sympatyczna, jak to u Sapkowskiego Wink

Mi osobiście od lat po głowie krąży ballada Jaskra, którą przedstawiono w całkiej niezłej moim zdaniem aranżacji w serialu- Zapachniało powiewem jesieni....

Czytał ktoś "Tandaradei!"? Razz

Coya

Wijara

Miriam ma na swój sposób rację- okej, Geralt ginie, ale Ciri wychodzi z tego cało i są spore szanse, że pożyje sobie jeszcze długo i szcześliwie. W ostatnich tomach akcja i tak kręci się wokoł niej, wiedźmin odchodzi na dalszy plan.

Miriam

To ja chyba jednak nie przeczytałam wszystkich ksiąg czy coś, bo mnie się wydawało, że Ciri przeniosła Geralta i Yennfer do innego wymiaru. Tylko nie mówcie, że to sobie wmówiłam. Ja pierdziele wmówiłam sobie....

Kometa

Villka

Wijara

Zarówno serial, jak i film, były fatalne. Beznadziejnie okropne. Żebrowski pasował mi do wiedźmina, ale Jaskier czy Yennefer (Grażyna Wolszczak)... Nijak. Zamachowski przynajmniej ładnie śpiewał, a Wolszczak? Confused