Lennistyczny Zwierzęcy Magnetyzm

Ressa

Czytając ową książke natknęłąm sią na 2 przypadki ,,Zwierzęcego Magnetyzmu"
Np.Wolt ... Złosliwy ogier a w towarzystwie swojego pana zachowywał się
jakby był znim bardzo mocno związany

Tyśka - dzika mantykora a jednak Len spojrzał w jej oczy a ona dała się po chwili głaskać jak domowy kociak . Shocked

Chyba coś w tym jest ...

Strzyga

"Lennistyczny", mwahahahaha, cudny neologizm!
Ale do rzeczy. Tyśka to nie taka znowu dzika mantykora - pamiętajmy, że była oswojona. Poza tym, mam co do niej jeszcze inną hipotezę, nieco przekombinowaną, ale zabawną... Jakby na to nie patrzeć, Tyśka była mantykorą rodzaju żeńskiego. Po prostu reagowała na Lena tak samo jak cała reszta przedstawicielek płci pięknej. Zwykłe, domowe kicie też zazwyczaj wolą towarzystwo facetów (piszę: zazwyczaj, bo regułą to nie jest).
Co do Wolta... Jakkolwiek dzikie lub trudne do opanowania nie byłoby zwierzę, to jednak przywiązuje się do właściciela. Przykładem jest moja własna kicia, którą cała rodzina określa mianem "cholery" bądź "zarazy" (żałuję, że wybrałam dla niej imię zanim przeczytałam "Wiedźmę", bo to jest Tyśka wypisz, wymaluj). Urocze stworzonko, będące modelowym przykładem tego, że pozory mylą, najchętniej zagryzłoby każdego, kto się do niej nierozważnie zbliży z wyjątkiem swojej pani (czytaj: Strzygi) i jeszcze kilku wybrańców, którzy nie rzucają się do niej z okrzykiem "Ojej, jaki słodziutki kotek!"
Może i rzeczywiście Len posiadał jakiś tam specjalny "zwierzęcy magnetyzm", prawdopodobnie dlatego, że sam zwierzęciem bywał, więc wiedział jak to jest. Jednak uważam, że bardziej to kwestia telepatii i wampirzego szóstego zmysłu pozwalającego wyczuwać emocje innych. Nic, czego nie dałoby się logicznie wytłumaczyć. Hmm... Chyba muszę jeszcze raz zdefiniować pojęcie logiki.

Klaudia

Ano właśnie. Zgadzam się ze Strzygą: Len wiedział, co zwierzaczkom, nawet tym bardzo 'niepokornym' w łebkach siedzi. Wiedział, że teraz może pogłaskać, ale wcześniej lepiej nie podchodzić. No i mając ponad 70 lat doświadczeń można dojść do pewnej wprawy.

Ressa

no tak tylko to z tym gwizdaniem na konia jest dziwne xD

Klaudia

Oj, Wolt to nie był zwyczajny konik. Miał w końcu pionowe źrenice, a to o normalności nie świadczy. Raczej. Ten gwizd to pewnie coś na zasadzie tego-tam-szpanerskiego-gwizdu-na-jednorożce czy też tego-dziwnego-gwizdka-który-słyszą-tylko-psy[to tak bardziej z realnego świata]. Albo nie ma żadnego wytłumaczenia, w końcu literatura to nie matematyka, nie wszystko musi się zgadzać, a autor nie encyklopedia - nie wszystko wiedzieć musi.

Panna Rumiana

A mi osobiście to się wydaje, że zwierzatka to ich wszytkich rozumiały... Przykład: rozmowy Wolhy ze Stokrotką.

Ressa

heh wiesz mi też się zdarza rozmawiać z wierzchowcami ale niewiewm czy one coś z tego rozumieją a jeśli już to nieprzejmują się tym zabardzo ;P

Strzyga

Wiesz, Panno Rumiana, jak dla mnie to rozmowy Wolhy ze Stokrotką świadczą bardziej o tym, że do zwierzątek to oni sobie gadać mogli, ale zwierzątka i tak robiły co chciały...

Koszałek

Madlenita

Ciekawe jak się układała wspólpraca Wolhy z nowym koniem, we fragmencie tomu 4 jest "Smolka" albo tak przetłumaczył translator, w każdym razie już nie bielutki jednorożec;-)
Nauka na błędach?

Panna Rumiana

Eh... czuję się niezrozumiana.
Co w takim razie powiecie o tym fragmencie, w którym Len przywołał swojego konia gwizdnięciem, a Wolha Stokrotkę kusiła na piękne słówka. Tam na końcu jest taki fragment:
"- A mam cię, paskudo! - Jak kleszcz wpiłam się w uzdę.
"Teraz od paskud słyszę!" - parsknęła kobyłka..."

Madlenita

No widać, że Stokrotka ma silną osobowość i czuje się, ze ma ochotę coś powiedzieć. Zwłaszcza w ksiązkach takie stworzenia występują, a ja chciałabym mieć takiego "wyraźnie myślącego" konia, psa, czy kota....

Ressa

hoho ja jeżdżąc lata 4 miałam milion przypadków w których koń wyrazem twarzy potrafił wyrazić więcej niż w 3 zdaniach !

Madlenita

Ja mam kontakt tylko z psami i kotami, więc jakoś tego nie zauważyłam...

Koszałek