Fantastyczny książkoTEST ;)

Halkatla

Poprawiłam. Arebell Smile

[Nie czytałam]
Nie gwiazdkuję Lyry, mylę e z a... Objawia się dysleksja Wink

No, cóż, życie! Rolling Eyes

Zgadłaś

Twoja kolej.

Lily

pierwszy raz wiedziałam o jaką książkę chodzi ale mnie wtedy nie było Confused

xD

Arebell

Ulewny deszcz strugami smagał ulice Alberinu, porywisty wiatr miotał przechodniami, lecz dwaj mężczyźni, którzy wyszli z pałacu, czuli ulgę, że są już na zewnątrz. Nie oglądając się za siebie, pospieszyli do bramy, ignorując strażnika, który jowialnie machnął w ich stronę butelką.
- Chciałbym zaznaczyć, że zwerbowanie jej do naszego przedsięwzięcia było twoim pomysłem, T* - powiedział wyższy.
- Słyszałem, że jest ekscentryczna, ale to już było zbyt wiele - odparł ten drugi.
- Służący w stringach z króliczego futerka, służące przebrane za satyry... A jak ona i jej goście byli ubrani! Gdybym tego nie zobaczył, nigdy bym nie uwierzył.
- Jesteś pewien, że jest najpotężniejszą czarodziejką w Scalticarze Północnym, L*?
- Nie mam co do tego wątpliwości. Pani W* C* jedyną osobą w dziejach, która odmówiła poddaniu się rytuałowi wtajemniczenia trzynastego stopnia. Powiedziała, że "dwunasty stopień" brzmi elegancko, a "czternasty stopień" szlachetnie, ale "trzynasty stopień" nie ma w ogóle stylu, i odmówiła.

Wredniak

Nie mam pojęcia ale pani WC brzmi bosko LOL

Arebell

W ogóle skróty brzmią idiotycznie >.<

Miriam

Ja nie czytałam. Ale chyba wiem co to jest. Powiedzieć czy dać szanse innym?

Wredniak

Hmmmm Myślę... Szklane smoki Sean McMullen
Ktoś mi kiedyś polecał...

Arebell

No to Wredniak trafił. Tak coś myślałam, że trafi ktoś, kto całej książki nie przeczytał, bo dałam fragment z prologu ^^''

Wredniak

Klasyka:

P* odrzucił maskę milczenia.

— Zaledwie odrobina kwasu w rewanżu za środek nasenny na klindze Imperatora.
F*-R* odpowiedział P* równie chłodnym uśmiechem i wzniósł lewą
dłoń z nożem w szyderczym pozdrowieniu. Za ostrzem płonęły furią jego oczy. P*
przełożył krysnóż do lewej dłoni tak jak jego przeciwnik. Znowu krążyli badając
się nawzajem. F*-R* zaczął zmniejszać odległość między nimi, podkradając się
z nożem uniesionym wysoko; w jego przymrużonych oczach i zaciśniętych szczękach
widać było wściekłość. Wykonał fintę z wyminięciem w prawo i obejście dołem, i zwarli
się ze sobą, trzymając się za ręce z nożami, mocując się. P*. baczny na prawe
biodro F*-R*, gdzie podejrzewał zatrute żądło, wymusił obrót w prawo. O mało
nie przeoczył końca igły wyskakującej spod krawędzi pasa. Przemieszczenie się i ustą-
pienie F*-R* ostrzegło go. Maleńka igła chybiła ciało P* o włos. Na lewym
biodrze! Pułapka wewnątrz pułapki w pułapce — przypomniał sobie P*. Wykorzystu-

jąć szkolenie B* G* mięśni zwiotczał, by wykorzystać odruch F*-R*,
ale konieczność uniknięcia drobnej igły sterczącej z biodra przeciwnika zachwiała
nim na tyle, że źle postawił nogę i znalazł się na podłodze pod F*-R*.

— Widzisz to na moim biodrze? — wyszeptał F*-R*. — To twoja śmierć,
głupcze. — I zaczął się przekręcać dopychając zatrutą igłę coraz bliżej P*.— To
ci sparaliżuje mięśnie, a mój nóż z tobą skończy. Nie będzie żadnego śladu, by to
wykryć!

Zmagając się P*słyszał w swym umyśle bezgłośne krzyki swoich przodków
obecnych w komórkach jego ciała, którzy domagali się, by użył owego tajemnego
słowa, by obezwładnił F*-R*, by ocalił siebie.

— Nie powiem tego! — wydyszał P*.

F*-R* wytrzeszczył na niego oczy, zawahawszy się nie dłużej niż przez
moment zaskoczenia. Wystarczyło to, by Paul znalazł brak stabilności w równowadze
mięśni jednej z nóg przeciwnika i pozycja ich uległa odwróceniu. F*-R* leżał
teraz częściowo pod nim. z prawym biodrem sterczącym do góry, niezdolny do obrócenia
się z powodu owej maleńkiej igły, której czubek utknął w posadzce. Paul oswobodził
lewą rękę, tym łatwiej, że była śliska od krwi z ramienia, i pchnął silnie nożem
F*-R* pod brodę, jeden raz. Sztych wszedł do końca w mózg. F*-R*
szarpnął się i legł bezwładny, nadal z lekka na boku, tak jak zahaczył igłą o podłogę.
Paul odepchnął się i dźwignął na nogi, oddychając głęboko, by odzyskać spokój. Sta-
nął nad zwłokami z nożem w dłoni i z rozmyślną opieszałością spojrzał przez salę
na Imperatora.

— Wasza Królewska Mość — powiedział — twoje siły stopniały o jeszcze jednego.
Czy przystępujemy teraz do ciuciubabki wybiegów i wykrętów? Czy do omówienia tego,
co i tak nastąpi? Mówię o moim ślubie z twoją córką i otwartej przed A* drodze
do tronu.

Imperator odwrócił się patrząc na hrabiego F*. Hrabia nie spuścił wzroku —
szare oczy starły się z zielonymi. .Przesłanie było czytelne; znali się tak długo,
ŻP potrafili się porozumieć spojrzeniem. Zabij mi tego pariasa — mówił Imperator. —
Ten A* jest młody i sprawny, to prawda, ale jest także zmęczony długim wysiłkiem,
a dla ciebie to i tak żaden przeciwnik. Wyzwij go teraz... wiesz, jak się to robi.
Zabij go.

Z wolna F* poruszył głową, obracając nią pomalutku, centymetr po centy-
metrze, aż znalazł się twarzą w twarz z Paulem.

— Załatw go! — syknął Imperator.

Hrabia skupił się na P*, spoglądając oczami, które jego lady M* wyszkoliła
w metodzie B* G*, świadom tajemnicy i majestatu ukrytego w tym a*
gołowąsie. Mógłbym go zabić — myślał F* i wiedział, że mógłby naprawdę. Coś
w tajnikach jego własnej podświadomości wstrzymało wtedy hrabiego i na krótko, nie-
dostatecznie, mignął mu obraz przewagi, jaką posiadał nad P*: rodzaj czapki-nie-
widki kryjącej go przed młodzieńcem, zagadkowość osoby i motywów, których nie
mogło przeniknąć żadne oko.

Trochę się tego domyślając po pewnego rodzaju zamęcie w ogniwie przyczyn
i skutków, P* wreszcie zrozumiał, dlaczego nigdy nie widział Fenringa w sieciach
przyszłości: F* był jednym z niewypałów — omal-że-K* H*, dotknięty

jakąś skazą w łańcuchu genetycznym — eunuchem, którego talenty skoncentrowały się
w ukradkowości i wewnętrznej izolacji. P*' ogarnęła fala głębokiej litości dla
hrabiego, świadomość braterstwa, którego zaznawał po raz pierwszy. Odbierając
te jego uczucia F* rzekł:

— Wasza Królewska Mość, muszę odmówić.

S* IV poniosła wściekłość. Zrobił dwa błyskawiczne kroki między swoją
świtą i wymierzył hrabiemu siarczysty policzek. Ciemny rumieniec rozlał się po twarzy
F*. Spojrzał Imperatorowi prosto w oczy i rozmyślnie beznamiętnym tonem

powiedział: '

— Byliśmy przyjaciółmi. Wasza Królewska Mość. To, co teraz robię, zawdzię-
czasz tej przyjaźni. Zapomnę, że mnie uderzyłeś.
P*odchrząknął.

— Mówiliśmy o tronie. Wasza Królewska Mość — odezwał się.
Imperator odwrócił się gwałtownie, mierząc go nienawistnym spojrzeniem.

— Ja zasiadam na tronie! — warknął.

— Postawimy ci jakiś tron na S* S* — powiedział P*.

— Złożyłem broń i przybyłem tu na podstawie danego przez ciebie słowa! —
zawołał Imperator. — Ośmielasz się grozić mi...

— Twoja osoba jest bezpieczna w mojej obecności — odparł P*.— A* dał
słowo. Jednakże M* skazuje cię na twoją'więzienną planetę. Lecz nie lękaj
się. Wasza Królewska Mość. Złagodzę surowość tego miejsca wykorzystując wszelkie
dostępne mi środki. Stanie się ono planetą-ogrodem, pełnym miłych rzeczy.

Kiedy ukryty sens słów P* dotarł do jego świadomości. Imperator rzucił mu przez
salę spojrzenie bazyliszka.

— Teraz widzimy twoje prawdziwe motywy — powiedział szyderczo.

— Istotnie — odparł P*.

— A co z Ar*? — spytał Imperator. — Druga planeta-ogród pełen miłych

rzeczy?

— Fr* mają słowo M* — rzekł Paul. — Będzie tu woda płynąca pod
gołym niebem i będą zielone oazy pełne wszelkiego dobra. Lecz musimy także myśleć
o przyprawie. Przeto zawsze będzie na Ar* pustynia... i srogie wichry, i ciężkie
niedole hartujące ludzi. My, Fr*, mawiamy: „Bóg stworzył Ar*, by ćwiczyć
wiernych". Nie można sprzeciwiać się woli Boga.

Arebell

To będzie nie fair, jak teraz odpowiem, prawda?

Wredniak

Caylith

Na 200% coś z cyklu Diuny ale zabijcie nie wiem która część Very Happy

Skoro Paul Atryda żyje to pewnie któras z pierwszych.

Wredniak

Sama końcówka Diuny (u mnie tom 2 Razz

)
Masz rację Caylith, twoja kolej.

Caylith

Absolutna i wieczna klasyka gatunku, "a must-to read" dla fana fantasy:)

Powiadają legendy, że najpotężniejszy wojownik ery h*, człek - jak pisał nemedyjski kronikarz - który „swemi obutymi w sandały stopy podeptał zdobne w klejnoty trony Ziemi”, urodził się na polu bitwy, w czym miała być wieszczba jego przyszłych losów. Jest to możliwi., albowiem niewiasty c* równie sprawnie jak ich mężowie władały orężem, nie można tedy wykluczyć, iż matka C*, nie bacząc na poważny swój stan, pospieszyła, by odpierać atak wrażych Vanirow. Wśród wojen zaczepnych i odpornych, toczonych z niewielkimi tylko przerwami przez bitne klany C*, upływało dzieciństwo C*. Po ojcu, kowalu i płatnerzu, obdarzony nad wiek okazałą staturą brał w nich udział, odkąd mógł unieść miecz w dłoni. Miał piętnaście lat, gdy zjednoczone plemiona c* obiegły, zdobyły i puściły z dymem Vanarium, gród pograniczny wzniesiony przez ekspansywnych A* na ziemiach tradycyjnie przynależnych C*. Był jednym z tych, co najwścieklej darli się na mury i najgłębiej ubroczyli oręż we wrogiej krwi. Jego imię poczęto wymawiać z szacunkiem przy ogniskach narad. Po zdobyciu Venarium spędził C* czas jakiś w rodzinnym szczepie, u boku sprzymierzonych Aesirów czyniąc wyprawy na tradycyjnie wrogich Vanirów. W jednej z owych wypraw dostał się do niewoli, ale z niej zemknął i ruszył na południe. Dotarł do Arenjun, zamoryiskiego Miasta Złodziei, w którym rozpoczął trwającą kilka lat karierę zawodowego rabusia, kontynuowaną w stolicy Zamory, Shadizarze, w królestwach Corinthii i Nemedii...

Halkatla

Wiem co to, ale oglądałam film, więc się nie odzywam Razz

Zaraz na pewno ktoś zgadnie Wink