W książce szczerze nienawidzę... (grr!)

Aduu

O tak, Tolkien opisy miał długie, męczące, czasami nieciekawe. Ale ja przebrnęłam bez problemów. Kiedy opisy stawały się nieznośnie męczące, przewracałam strony i tyle ;D Jak połknęłam całą trylogię to po jakimś czasie wróciłam do czytania i tym razem ogarnęłam całość. Ale ciężko było xD

A czego w książkach nie lubię?
Zakończeń bez "happy end'u", bezbarwnych, nic nie wnoszących do fabuły postaci, przesadzania w kreowaniu bohaterów na "super-hero", koszmarnie tępych lasek, jakby je od pługa oderwał granatem xD i uśmiercania bohaterów, którzy jednak przykuwali uwagę swoją osobowością. W tym przypadku popieram przykład Severusa Snape'a z HP i dodam do tego jeszcze Syriusza Black'a. Serio, miał tak durną śmierć, że jak płakałam, to nie wiedziałam czy z powodu tego, że już więcej w książce go nie będzie, czy z powodu tak durnego "zejścia". Wpadł za kotarę i co? Koniec? xD

sally

Aduu

Sally, gdyby Syriusz dostał Avadę nie byłoby problemu. To jest śmierć natychmiastowa, nieodwracalna (jakby jakąś śmierć można odwrócić xD) i taka normalna. W sumie też jakiś kłopot dla fanek, które wolałyby bardziej wyniosłą śmierć swojego głównego bohatera. No a Sev ? No proszę... *wywraca poirytowana oczami* Fakt, udał mu się akt ostatniej woli względem Harry'ego, wyjaśniło się parę spraw, ale bez przesady. Nagini go udziabała, facet się wykrwawił na śmierć plus jakiś jad płynący w jego żyłach. Jak dla mnie, daliby radę go odratować, ale po co? Jak pojawia się za dużo bohaterów, to trzeba coś z nimi zrobić, a Rowling pewnie wcale się nie spodziewała, że "zły" charakter - Snape - będzie miał spore grupy fanek.

Się rozpisałam... To wszystko przez to, że niektóre wątki w książkach są wręcz banalne, bezsensowne, idiotyczne! Grrryy.... I weź tu człowieku nie podnoś sobie ciśnienia xD

mroczna88

Jeśli jesteśmy przy Potterze, to wkurza mnie kwestia naciąganych motywów, żeby było bardziej dramatycznie (żałosna miłość Snape'a do Lily). I to wkurza mnie wszędzie - unieszczęśliwianie i tak nieszczęśliwych bohaterów na siłę.

Brak happy endu też mnie denerwuje, jeśli nie jest niczym umotywowany, a bohater tak naprawdę mógłby sobie żyć dalej (Akkarin) lub być szczęśliwy. No, ale wtedy nie byłoby potoków łez, angstu i katharsis przestałoby istnieć. Ach, fakt. Zapomniałam o wielkim wkurwie Smile

Aga

Co do Pottera to muszę przyznać wszystkie tomy kupuję od początku. Snape'a żal mi było strasznie na koniec jak się okazało ile dobrego zrobił i że ogólnie dobry facet był... Mogli dać mu żyć i dalej uczyć... Ale ostatni rozdział w 7tomie to porażka jakaś. Takie wszystko jakieś zbyt happy, no nie wiem trochę z kapelusza jak dla mnie....
Wracając do opisów to ja powiedziałam sobie, że nie poddam się i wszystkie bez odwracania kartek i omijania linijek tudzież akapitów przeczytałam. Niestety za drugim razem nie miałam już tyle samozaparcia i omijałam długaśne obrazowanie autora. Najciężej mi się chyba miejscami czytało Przeminęło z wiatrem tam to dopiero opisów odzieży i spraw wojennych...

gaja

O tak, Severus to jedna z najlepszych złych-dobrych postaci w mojej opinii. Ale nie mogę sobie wyobrazić, jak bawi się z małymi Potterami Razz

.
A co do Tolkiena... Pewnie tak, jak ja: zaczyna się opis "czytam automatycznie" czyli docierają do mnie słowa, ale się nie zastanawiam, gdzie jest góra-jakaś-tam, tylko "galopuję dalej, aż Frodo maszerując dalej zaczyna rozmawiać z Samem lub działać- i zaczyna się "czytanie ze zrozumieniem" Wink

.

sally

Aduu

Mroczna, śmierć Akkarina była najpodlejszą z możliwych rzeczy jakie mogła zrobić szanowna pani Trudi Canavan. Niemalże pogryzłam okładkę, kiedy mu się zmarło. I też w bardzo idiotyczny sposób. A ja go tak lubiłam, od samego początku. Było w nim coś mrocznego, coś tak pociągającego, że nie mogłam mu się oprzeć Very Happy

Co do Pottera... czasami szkoda mi słów. Sev był jaki był i Sally, masz rację, miał odcień szarości. Lubię takie troszkę skomplikowane postacie, których zachowania nie można do końca przewidzieć.

I tak oto rozwinął nam się kolejny wątek : "Tragiczna śmierć wartościowego bohatera" xD

mroczna88

Kurczę, w śmierci Akkarina najbardziej denerwuje mnie to, że on NIE MUSIAŁ umrzeć! Gdyby przekazał troszkę mniej mocy, to Sonea i tak by zwyciężyła, a on mógłby sobie żyć dalej! Evil or Very Mad

Idiotyczne wątki, błędy autorów (i to takie giga błędy, a nie malutkie byle jakie) i przesada, to największy ból. Zwłaszcza, jak ktoś postawił sobie za cel zrobienie DOROSŁEJ książki, więc happy end być w takiej nie może. Czytałam kiedyś wywiad z Trudi Canavan i ona była zniesmaczona tym, że Gildię Magów czytają nastolatkowie, więc postanowiła zrobić więcej wątków kontrowersyjnych (w domyśle: homoseksualizm Darrina i śmierć Akkarina) =.= Przesada.

Aduu

Eeee... Przepraszam, ale chyba nie zrozumiałam. Że niby to, że Darrin jest gejem i to, że Akkarin umiera to jest wersja hard dla dorosłych? A nie nastolatek? Czegoś tu chyba nie rozumiem. Niby, że nastolatki nie są ogarnięte w takich sprawach?

Villka

mroczna88

Tam zaraz pedofilska miłość Razz

Spotkanie dwóch wybitnych, niedocenionych umysłów zakompleksionych i wiecznie odstawianych na bok osób, ot co. Ale teraz nie będę się nad tym rozwodzić Very Happy

Ogólnie świat potterowski uznałabym za naprawdę cie,kawy, gdyby nie tom siódmy, który nie tylko został napisany na odwal (a przynajmniej takie sprawia wrażenie), ale też wrzucono do niego mnóstwo niepotrzebnych rzeczy. Śmierć Tonks i Remusa jest jedną z najbardziej idiotycznych spraw. Co do Snape'a - śmierć mi pasowała. To jego przeszłość spowodowała we mnie mdłości rodem z Tłajlajtu.

Teraz tak sobie czytałam kilka różnych książek i doszłam do wniosku czego mi najbardziej brakuje w polskiej literaturze. Polskich imion, polskich nazwisk i ogólnie wszystkiego, co polskie. Polska literatura obecnie jest albo fantastyczna, albo - gdy przychodzi do obyczajówki - nadmiernie napompowana Tragicznymi Przeszłościami TM i Tragicznymi Przejściami TM. Trochę boli mnie, że nie ma takich zwykłych, pozytywnych opowieści. Może były nieco przecukrzone i podkoloryzowane, ale dawały jakąś nadzieję. Opowieść o zapijaczonej nastoletniej narkomance, która pokonała nałóg mimo wszystko nie podnosi mnie na duchu.

Villka

Co do Remusa i Tonks - zgoda: bezsensowna śmierć. Nie potrzebna i smutna... Coś w stylu "autorka zaplanowała, że Teddy będzie sierotą, teraz pozostała kwestia zrobienia z niego tejże sieroty, ale zabrakło czasu antenowego na wciśnięcie tam sceny śmierci jego rodziców"... ech...

Co do przesycenia literatury zagadkami przeszłości itp - na przykładzie słynnego filozofa Proust: facet całe swoje życie cierpiał głęboko i dotkliwie będąc cześcią społeczeństwa. A później, przez kilka lat był niesamowicie szczęśliwy mają gdzieś opinie społeczną - jedynie to szczęście i ciepło się liczyło. A jeszcze później znów był nieszczęśliwy i wtedy napisał swoje dzieła z których ukrył podsumowanie swojej egzystencji: tylko te lata w których był kopany go czegoś uczyły, a te szczęśliwe minęły w radosnym niebycie i niemyśleniu.
Moźe o to chodzi autorom?
Wszyscy chcą uczyć czytelników, że życie kopie tyłki i nas ciągle czegoś uczy?
Nie każdy powieściopisarz to potrafi prawda? Razz

Z tych radosnych opowiadań: nie wiem czy mroczna w końcu przeczytałaś "Wrota". One mnie zawsze podnoszą na duchu - jest w nim troszkę "tragiczności", ale ujętej inteligentnie i parodystycznie Wink

Na poprawę nastroju lubię czyta "Gandziolatki" Mirosławy Sędzikowskiej.
Przy niektórych opowiadaniach po prostu rże ze śmiechu Wink

. Będziesz miała polskie imiona, polskie nazwiska, polskie strachy i w ogóle zabawny klimat Very Happy

A co do polskiej literatury o niepolskich nazwach własnych - co konkretnie masz na myśli?
Próbuję sobie przypomnieć w jakiej polskiej książce fantasy nie znalazłam ani jednego polskiego imienia bądź nazwiska... i jak narazie przychodzi mi na myśl tylko Anna Kańtoch...

Aduu

Villka, po co zaraz ten sarkazm? Very Happy

Każdy z nas odebrał śmierć swoich ulubionych bohaterów inaczej. Dla mnie były bezsensowne (dzięki, że przypomniałyście mi o Tonks i Lupinie) i strasznie poraniły moje i tak nie nadające się już do niczego serducho. Boleśnie odczułam tę stratę, jakakolwiek by nie była. Pamiętałam o tym, że wskrzeszanie u Rowling nie było możliwe, dlatego tak bardzo irytuje mnie cała ta otoczka śmierci. Padali po kolei jak muchy, a ja mogłam jedynie ocierać z policzków łzy. Dlatego uważam, że niektóre śmierci były niepotrzebne, wręcz durne.
Rozumiem twoją irytację, jeśli chodzi o kotarę. Tak, było dość wyraźnie napisane, że kto za nią wpadnie, już nigdy nie wypadnie. Zgon. Śmierć. Nazwijcie to jak chcecie. Celem było strzelenie bardzo ważnej postaci śmiertelnym zaklęciem, czego wynikiem było znalezienie się za kotarą. Koniec. Ale dlaczego akurat Black? Nie widzę w tym żadnego sensu. Harry i tak bardzo został pokrzywdzony przez los. Nie dość, że był związany z Voldemortem, to jeszcze został osierocony w bardzo młodym wieku. Nie miał łatwego życia u ciotki, w szkole za dobrze na samym początku mu nie szło, nie ogarniał się w magicznym świecie. A jedyną osobą, prawdziwym oparciem, był dla niego Dumbledore, który oczywiście też musiał zginąć! Harry'emu pozostała więc tylko Hermiona i Ron, których nagle olśniło i zaczęli żywić do siebie poważniejsze uczucia. No i Ginny, która była bliska jego sercu - ale to później. I nagle pojawia się Syriusz Black- jego ojciec chrzestny. Razem z nim pojawiła się także nadzieja na lepszy dom, lepszą rodzinę, kochającą rodzinę. I się chłopak nie nacieszył, bo Syriusz dostał Avadę i wpadł za kotarę. Jak dla mnie, Rowling za wszelką cenę chciała na sam koniec unieszczęśliwić chłopaka, by wszyscy jeszcze bardziej się nim zainteresowali. Ale jej nie wyszło. Ludzie zaczęli szaleć za Draconem, Lucjuszem, Lupinem, Snape'm... Ogólnie za pobocznymi bohaterami i to właśnie ich śmierci przeżywali bardziej, niż smutek i rozterki okularnika.
Takie jest moje zdanie. Kropka Very Happy

Gloriaa