Nicki na forum

[Olsza]

Tym bardziej poszukaj pozostałych tytułów, nie czytałam, ale "Poczwarka" też ponoć jest przejmująca. A jeśli zaczęłaś od "Córki..." to wiedz, że dalej jest tylko lepiej.

Ale to był sarkazm czy rzeczywisty podziw dla oślepiającej mej błyskotliwości? Bo jak inaczej ma mieć na imię ktoś, kogo przeinaczają na Rene? Nie wiem, czy lubisz swoje imię, ja naprawdę uważam, że jest świetne, dla silnych, dzielnych kobiet (pasuje? ). Swoją droga trzeba lubić swoje imię. I tu kłania się Ursula K. LeGuin, znacie?

[Nirakka]

też czytałam "Córkę Czarownic", już wiem skąd kojarzę autorkę

[reneia13]

Okay, skoro tak polecasz pozostałe dzieła Terakowskiej, to poszukam. Nie jestem pewna, czy znajdę w mojej bibliotece, ale poszperam w okolicznych. Gdzieś muszą być

Uch, może sarkazmem zaleciało (przyjaciółka próbuje wytępić tę moją zdolność do ironizowania), ale twej oślepiającej błyskotliwości nie mam nic do zarzucenia Co do tego lubienia, to po prostu już się przyzwyczaiłam. Jak jeszcze byłam malutka i pulchniutka to zastanawiałam się: co też tej mojej matuchnie strzeliło do głowy, żeby akurat tak mnie ochrzcić. Teraz już nie mam takiego problemu. Renata mi spowszedniała Hm... Wiem, może to niezbyt grzeczne pytanie i pomyślisz, Olszo, że jestem wścibska, ale... jak brzmi twoje imię? No wiesz, jak już się wydało to moje, to może ty też się podzielisz?

A Ursuli K. LeGuin nie znam. Nie spotkałam się z nią wcześniej, ale na Wikipedii (przepraszam, ale na prawdę jej nie znam, więc musiałam znaleźć ją dostępnymi mi źródłami ) piszą, że jest autorką książek science fiction, a ja zdecydowanie wolę naszą starą, dobrą polską fantastykę. I rosyjską oczywiście też

[Olsza]

W całej swojej nieskrępowanej rozciągłości szanuję gusta wszelakie, o ile mi na moje nie nastają, ale wiesz, może nie ma sensu zamykać się w jednej dziedzinie? Fantastyka jest (dla mnie) pojęciem szerokim i podstawowym, obejmującym fantasy, sci-fi, czasem horror i całą resztę często niepotrzebnie tworzonych podgrup. Science fiction brzmi groźnie - niesłusznie. Słyszałaś kiedyś o "Ziemiomorzu"? Było już parę średnio udanych adaptacji, w tym jedna w estetyce anime parę lat temu. Czytałam oryginał - był boski i bardzo fantastyczny! Polecałabym się skusić, jeśli nie masz oporów przed spróbowaniem czegoś nowego.

I daj spokój z tym przepraszaniem, LeGuin należy do klasyki z epoki Twoich rodziców, jeśli nie dziadków. To żadna hańba nie znać któregoś autora, w końcu jest ich tylu.

Nie jesteś wścibska, wręcz przeciwnie. Twoje wersy pachną młodą, inteligentną, otwartą i całkiem sympatyczną osóbką, dlatego miło mi Cię poznać, mam na imię Maja. ^^ Ale nie podzielę się nim, moje imię należy do mnie. I tu znów kłaniają się teorie rodem z opowieści LeGuin, nieobeznanym pokrótce tłumaczę: należy szanować swoje Imię, szczególnie to Prawdziwe, ponieważ ono świadczy o nas, jest tylko nasze, a w niepowołanych rękach może prowadzić do naszej zguby. Chociaż wydaje mi się, że współcześni ludzie nie znają Prawdziwych Imion, a te, które mają, i tak traktują po macoszemu. Ja tam swoje autentycznie lubię.

Co do sarkazmu, też spokojnie, Armagedonu nie będzie. Właściwie sama usłyszałam raz wprost: "Ty to tylko ironizujesz i ironizujesz!", więc znam ten ból. W praktyce mało kto mnie rozumie, szczególnie moje poczucie humoru, a jak dodam do tego jeszcze swoją plastyczną twarz i różne ekspresyjne miny - całkiem nie wiedzą, co o mnie myśleć, ani tym bardziej co ja myślę o nich...

A co Twojego imienia, wiesz... Może podoba mi się również dlatego, że moja mama nosi takie samo. Naprawdę uważam je za urocze i niesłusznie zaniedbane. ^^

[reneia13]

[Katarzyna]

[Olsza]

[Katarzyna]

Starcie tytanów mogłoby ciekawie wypaść, szczególnie, że ironię łatwiej ująć w głosie niż ubrać trafnie w słowa (ja być umysł ścisły, ja nie umieć tworzyć zdań)... Inaczej się pewne rzeczy czyta, a inaczej słyszy... Choć mam koleżankę, z którą jak piszemy smsy to zawsze czytając słyszę gdzieś w głowie jej głos jakby to mówiła...

Olsza, nie przepraszaj, nawet jak użyłaś tej formy, to po pierwsze nie byłaś świadoma, a po drugie, z czasem musiałam się do niej przyzwyczaić. Jedną rzeczą jest tolerować, a inną lubić.

Ja jestem przykładem typowego mieszańca gatunków i szczerze mówiąc nie wiem, czy na dobre mi to wyszło. Przy pamięci wyćwiczonej do niemal fotograficznej, tak często nieświadomie (rzadziej świadomie) cytuję coś (podając autora i dzieło), że ludzie na mnie patrzą jak na przybysza z innej planety (to ile ty książek przeczytałaś/pewnie koło tysiąca...)

[Olsza]

Ooo, a to akurat jest interesujące! I całkiem fajne, do błyszczenia w towarzystwie również. Czasem wolałabym mieć lepsza pamięć, ale u mnie działa to na zasadzie zaciekawienia - im ciekawsza, bardziej bzdurna lub niepotrzebna informacja, tym łatwiej mi ją zachować. Z kolei jeśli czegokolwiek się kiedykolwiek uczyłam, najpierw szło mi strasznie opornie, aż do momentu, gdzie na ekranie wyświetla się informacja [saved], potem nie mogę się tego z pamięci pozbyć... Do dziś pamiętam swój zwycięski wiersz (tzn. nie mojego autorstwa, tylko go recytowałam). ^^

Jeśli chodzi o samoświadomość, wiesz, doszłam do wniosku, że może powinnam sobie trochę odpuścić. Ciężko żyć szczęśliwie, kiedy stale starasz się kreować własny charakter i nie umiesz sobie wybaczyć potknięć. A i odpowiednia doza zdrowego egoizmu oraz poczucia własnej wartości też się przyda. Pracuję nad tym.

[Katarzyna]

No nie wiem, czy zapamiętywanie wszystkiego jest takie dobre. Ostatnio siostra przyłapała mnie jak recytuję jej półtorarocznej córce wierszowaną książeczkę, którą miałyśmy jak miałam 5 lat... Ludzki mózg wiecznie mnie zadziwia, ale żeby pamiętać takie rzeczy...

Egoizm jest ważny w życiu. Żyć bez jego odrobiny to jak żyć zamkniętym w klatce przypodobywania się innym... Nie jest to fajne, gdyż tłamsi się siebie w sobie (nie wiem, jak to napisać, ale wiesz, o co mi chodzi). Oczywiście trzeba uważać, żeby nie pofolgować w drugą stronę, ale jeśli jesteś taką pedantką charakteru, to raczej nie uda Ci się tak sobie popuścić