Straszak kuszumai

kuszumai

W trosce o zdrowie ogółu uprzejmię proszę o opuszczenie tego tematu forumowiczom o słabych nerwach:)

Odszkodowań nie wypłacam:) Smile

kuszumai

Było cicho i zimno. Patrzył na wirujące obok niego płatki śniegu i rozmyślał nad losem, który zaprowadził go na te bezkresne północne krainy. Przypomniał sobie twarz ojca, pełną dumy i radości, gdy przyjęli go do szkoły magiczno – znachorskiej i pełną rozczarowania, kiedy został aresztowany. Poczuł lekkie ukłucie w sercu i przyśpieszył gwałtownie, by wyjść z otaczającego go lasu. Z odległości kilku kilometrów usłyszał pełne skargi wycie wilka. Robiło się coraz zimniej, las zamiast się przerzedzać stawał się bardziej gęsty. Kadwan ciaśniej otulił się peleryną . Nagle przystanął. Usłyszał stłumiony szloch. Rozejrzał się zaniepokojony i wyjął prowizoryczny sztylet z kamienia, który zrobił zaraz po tym, jak strażnicy świętego miasta Sersa go tu wywieźli. Zaniepokojony, bezszelestnie ruszył w stronę dobiegających odgłosów, modląc się w duchu, by nieznajoma istota nie okazała się potępioną duszą – rzeczą gorszą od nieumarłych.
Zorientował się, że sprawca wydawanych dźwięków kryje się za wielkim, nieforemnym i wiecznie zielonym jałowcem, znajdującym się od niego w odległości pięciu kroków.
Stał w miejscu, niepewny, zastanawiając się co począć. Po chwili ujrzał głowę jasnowłosej kobiety wyglądającej zza krzaka. Przeraził się. Z jej ust sączyła się jasnoczerwona krew, spływająca na podbródek, a następnie na śnieżnobiały śnieg. Długo patrzyli na siebie. Kobieta wyszła z kryjówki i wolno podeszła do niego.
- Pomóż mi, pomóż mi – szepnęła – niiiiie mogę dalej iść. Zbliż się!
Kadwan posłusznie się zbliżył. Gdyby wiedział, że upiory powtarzają wyrazy a specyficzne gatunki wysysają krew, na pewno postawił by na ucieczkę.
Wyciągnął ręce do pięknej nieznajomej. Ta przyciągnęła go do siebie, tak, że poczuł chłód jej trupio bladej skóry na swoim policzku. Przychylił lekko głowę i wolną ręką sięgnął do kieszeni po haftowaną chusteczkę swej matki, by otrzeć krew z ust nieznajomej.
Ostatnie co zapamiętał to ból, zimno i paraliżujący strach.
……………………………………………………………………….
Leżał i patrzył w gwiazdy. Jego białe palce bawiły się złotym medalionem. Po chwili wstał i spojrzał w lustro. Wbrew swym gorącym nadziejom nie zobaczył swego odbicia. Westchnął. Podszedł do okna i z rosnącą nienawiścią skoncentrował się na lecącej w jego stronę wampirzycy Debreleahi. Och, jak on jej nienawidził za ten los, który go przez nią spotkał! Ileż razy wyobrażał sobie co by się stało, gdyby nie poszedł za jej głosem. Bardziej by szanował życie? Starał by się za wszelką cenę nie sprawić zawodu ojcu? Założył by rodzinę i odnalazł matkę? Nie! Robiłby cały czas to samo! Popełniał te same błędy!
Usłyszał kroki na schodach. Odwrócił się od nich i znowu spojrzał w gwiazdy. Zaczął mamrotać proste zaklęcie tarczy, którego nauczył się od zaginionej matki.
Debreleahi weszła do komnaty płynnym krokiem i położyła mu rękę na ramieniu. Strzepnął ją z odrazą i ponownie spojrzał w jaśniejące z każdą minutą niebo. Syknął. Mdłe światło zaczęło palić mu skórę. Zasłonił okno ciężką, czarną kotarą i wyszedł z komnaty.
- Jeszcze mi podziękujesz, podziękujesz…. – rzekła Debreleahi do odchodzącego Kadwana, który puścił to mimo uszu. Przemierzył schody skacząc po trzy stopnie. Pchnął drzwi, prowadzące do piwnicy. Rzucił się ze schodów. Zawsze miał nadzieje, że się zabije i położy kres swej gehennie. Powoli podniósł się z klepiska. Otrzepał ubranie i obejrzał ręce. Nie miał na nich żadnej szramy, żadnego zadrapania. Wściekły podszedł do swojej nowej, czarnej trumny i kopniakiem otworzył wieko. Wlazł do niej i wygodnie się ułożył. Kilka minut później, znowu wstał by nakarmić swój jutrzejszy obiad – pulchną dziewicę z sąsiedniej wioski. Rzucił jej przez kraty kilka kromek czerstwego chleba. W odpowiedzi dziewczyna wyjęła z kieszeni pęczek czosnku i rzuciła go w twarz Kadwana, który rozgoryczony otworzył drzwi do celi. Po krótkiej szarpaninie unieruchomił ją i wyssał jej krew. Dziewczyna zbladła i zapadła w śpiączkę. Kadwan postanowił, że przebije jej serce. Nie chciał dla niej takiego losu, jednak wiedział, że i tak nie powstrzymał by się. Był bardzo głodny. Następną kobietę będzie musiał uwięzić za miesiąc.
Wyrwał pręt z celi. Mocno zacisnął na nim obie dłonie i zbliżył się do martwej dziewczyny. Uniósł ręce ponad głowę. Ze współczuciem popatrzył w jej martwe oczy. Szybkim ruchem wbił jej drut w serce. Rozległ się nieziemski wrzask, który natychmiast ucichł, ponieważ Kadwan wykonał jeszcze kilka pchnięć – dla pewności.

To opowiadanie(kawałek opowiadania) napisałam w podstawówce i nikt inny go (chyba) nie czytał, bo nie podzielali mojego zainteresowania fantasy:)

kuszumai

Znowu to przeczytałam! Co za głupoty!

........spadłam z krzesła i zapadłam się pod ziemię............

alicee

Hipokryzja Smile

Jakby było tak źle, to przecież byś tu tego nie zamieściła Very Happy

Mi się podobało, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że w podstawówce to napisałaś. Troszeczkę za krótkie, ja bym bardziej jeszcze rozwinęła rozgoryczenie bohatera po utracie człowieczeństwa i może coś więcej o tej końcowej dziewicy napisała. Ale tak w ogóle to bardzo zgrabne i sympatyczne Smile

kuszumai

Bo ja te opowiadanie dłuższe napisałam wstawie dalszy kawałek ( jako nowy wątek)

- Przestań! Nie, nie, nie złapiesz mnie! – Krzyczała płowowłosa Leila do biegnącej w jej stronę patykowatej Zehery, która z zawiązanymi oczami co raz wpadała na drzewo. – Zdejmij opaskę i wracajmy do domu. Zmierzch się zbliża, a dziś jest martwy księżyc na niebie.
- Dobra, nie denerwuj się - Odkrzyknęła jej Zehera. – Już idziemy!
Ruszyły w stronę bukowego lasu, gdzie mieszkały u terminującej je zielarki Nory. Wokół było strasznie ciemno. Drzewa szumiały cicho zwiastując nieszczęście. Leila wzięła pod rękę Zeherę i pociągnęła ją za sobą. Spojrzały w niebo, prześwitujące między liściami dwustuletniego buku. Przystanęły. Wytężyły wzrok, bowiem dostrzegły szybującego człowieka. Zaczęły uciekać. A człowiek dostrzegł ich i ruszył w pogoń.
Cdn. i może…

Teraz rozumiesz dlaczego tego nie umieściłam:)

alicee

Nie, nie rozumiem Smile

Ten fragment z kolei troszeczkę chaotyczny, ale coś się dzieje przynajmniej. Jedna uwaga: czy tam nie powinno być "dostrzegł je" zamiast"ich"?

kuszumai

Gdzie? A no, faktycznie...

Madlenita

Jak dla mnie ok... Zacznj znów pisac i forum rusza na podboje rynku wydawniczego (możemy na począte wydać antologie forumową...).

mantykora

Spoko
Całkiem fajne. No nie przez to znowu mam głód nowej książki i naturalnie chciałabym się dowiedzieć jak to się skończy.

Strzyga

Lilenne

Mmmm... Ciekawe. Jak na tfu!r z podstawówki to bardzo dobre. Będzie cdn.? Bo troszkę się zaciekawiłam (ostatnio nadużywam słowa troszkę - prosze o wybaczenie).

kuszumai

Jak wymyślę Smile

Ja sobię wcześniej wymyśliłam ciąg dalszy, ale większość zapomniałam (skleroza nie boli:)

Lilenne

... Tylko potem czoło boli- wiem. Może sobie przypomnisz, abo wymyślisz coś jeszcze lepszego.

kuszumai

Przypomnę na pewno sobię Smile

Ale czy lepszego? Twór mój musi być śmieszny i straszny8)

Byle nie wyszły mi Diuny........

Koparra

Na początek- Hej Kuszumai ;D
Opowiadanko nawet ciekawe, jak na podstawówke- świetne.
Rzeczywiście taki straszak Wink

Zachęcam dalej ;P