Lektury

Wijara · Wysłany: Czw 20:37, 03 Mar 2011 Temat postu:

Ja oglądałam odcinek w którym Polacy wskazywali, że stolicą Francji jest Luwr, a atrybutem Posejdona były widły Smile

mfabry · Wysłany: Czw 23:12, 03 Mar 2011 Temat postu:

Villka · Wysłany: Pią 20:37, 04 Mar 2011 Temat postu:

Amarena · Wysłany: Czw 20:05, 15 Mar 2012 Temat postu:

A wracając do tematu lektur..
Mi się podoba cała twórczość Sienkiewicza, "Ferdydurke" lubiłam (i słynny fragment o Bladaczce Very Happy

), "Zbrodnię i karę" dopiero teraz oceniam jako wartościową. "Świat Zofii" pamiętam jako jedyną książkę o filozofii, którą przeczytałam z pewnym zainteresowaniem Smile

Hmm, co tam jeszcze ..*rozgląda się w poszukiwaniu kubka z kawą* "Stowarzyszenie Umarłych Poetów" to nadal jedna z moich ulubionych książek, do "Mistrza i Małgorzaty" mam potężny sentyment, "Pana Tadeusza" lubiłam czytać i nienawidziłam omawiania go na lekcji (a było mi dane przerabiać go dwukrotnie, koszmar).

Co do lektur nielubianych: przede wszystkim "Chłopi", "Dziady" (nie znoszę mesjanizmu!), "Cierpienia młodego Wertera" i 'Romeo i Julia".

ragana

Lektury, jak to dawno było. Sienkiewicz co do zasady mi się podobał (za wyjątkiem nowelek, ale to pewnie dla tego, że do mnie wtedy krótkie formy nie przemawiały). Podobnie było z Prusem, Orzeszkową jakoś zmęczyłam, "Chłopów" nie doczytałam, ciągle nie mogłam dorwać 4 tomu w naszej bibliotece, a potem mi się odechciało Very Happy

. A literatury bardziej współczesnej w ogóle wtedy nie mieliśmy w bibliotece (no ale takie były uroki polskiej szkoły na Litwie).
Z literatury litewskiej mało co mi się podobało, choć jak zaczęłam czytać coś na własną rękę (bardziej współczesnego), to się do niej w miarę przekonałam.
"Wojnę i pokój" przeczytałyśmy z koleżanką chyba jako jedyne z klasy, choć to chyba za dużo powiedziane - filozofię na końcu darowałam sobie. Nie wykluczam jednak, że pewnie podejmę próbę przeczytania tej książki jeszcze raz, bo chyba wtedy byłam za młoda i za głupia na nią. "Mistrza i Małgorzatę" czytałam chyba trzy razy i pewnie jeszcze przeczytam. Natomiast czytanie Dostojewskiego to dla mnie tortura, bo w każdej książce trafiał się osobnik, który wywoływał we mnie chęć ukatrupienia go ze szczególnym okrucieństwem.