Marzeń garstka

Izol

Ja swoje przemyślenia zawsze pisałam na brzegach starych notesów, czy czegoś w ten deseń. Później próbowałam to zabazgrać. Słodki Jezu co to były za głupoty... Shocked

Ale mówi się, że po to pisze się pamiętniki żeby potem zobaczyć jakim się było głupim Very Happy

A tak w ogóle* to jak byłam mała to chciałam być architektem. Przynajmniej dobra płaca, ale potem jak poszłam do szkoły i przekonałam się co to matma to mi się odechciało Razz

*Pierwszy raz spotkałam się z takim skrótem "wgl." i nawet nie mam pewności czy on istnieje. Ktoś wie? Aha, skoro już tu piszę to jeszcze chciałabym dodać, że po znakach interpunkcyjnych stawiamy spacje

Optymistka^^

A ja po prostu bez pamiętnika ani rusz Very Happy

Jak nie mogę pisać to zwyczajnie mi odbija i robię się coraz bardziej zła. W pamiętniku się wyżywam i dzięki temu nie robię tego na ludziach. No, powiedzmy w mniejszym stopniu Wink

Ale prawdą jest, że jak to potem czytam to za każdym razem zaczynam się dziko śmiać, tym bardziej, że mam skłonności do rozdrabniania i analizowania wszystkiego bardzo dokładnie i równie dokładnego opisywania, co oczywiście zajmuje stosowną ilość stron Wink

Hohoo, ja to zawsze chciałam być ornitologiem Wink

Wijara

Ja w przedszkolu i wczesnej podstawówce chciałam być prawnikiem Wink

A pamiętnik trochę pisałam w 6 klasie, a potem w 1 gimnazjum. Też zawsze uważałam to za głupotę i pisałam tylko, kiedy mi się przypomniało, bo nigdy nie chciało mi się nadużywać nadgarstka, ale teraz żałuję i tych nielicznych chwil- gdy go przeglądam, widzę swoją 12-, 13-letnią głupotę i nie mogę się powstrzymać, że nie powalić trochę głową w ścianę. Wink

Optymistka^^

Własna głupota po latach zabija, chociaż ja czasami mam wrażenie, że z wiekiem odbija mi jeszcze bardziej, niż kiedyś Laughing

mroczna88

Ja tam lubię poczytać ten mój jeden, jedyny pamiętnik. Mój styl, orografia, pomysły i Problemy Egzystencjalne powalają na kolana i mam się przynajmniej z czego pośmiać Smile

Wijara

Ja jeszcze nie doszłam do etapu, kiedy ze swoich problemów egzystencjonalnych sprzed lat x się śmieję... Wink

Miriam

Ja też zbytnio nie doszłam. Jak wcześniej wspominałam zdarza się, że mnie to bawi. Ale w większości przypadków dobija mnie to raczej. Jak jeszcze trochę podrosnę to może dojdę do tego etapu gdzie tylko będę się śmiać i mówić "Mój Boże, cóż za przezabawne dziecko było ze mnie" Razz